Vertrek en aankomst

A3 is geland (zij het met flinke vertraging) en dus is A4 compleet! Waar moet ik beginnen? Even terug naar een paar dagen geleden maar laat ik beginnen met te schrijven dat het goed gaat met Joshua en met ons. We hadden ons ingesteld op een heftigere wen- en hechtperiode maar het gaat bijzonder goed. Ok, we zijn net thuis maar dit is een prettig begin.

Dinsdagmorgen op tijd wakker en de laatste keer ontbijt in het Novotel (ook dit keer waren wij weer als laatste...je hebt toch iets hoog te houden haha) en op tijd stond het busje klaar dat ons naar Beijing Capital Airport zou brengen, Terminal 2...nog niet wetend dat we die dag nog een keer de afslag Terminal 2 zouden nemen :-) In de hal van het hotel nog een groepsfoto op de trap samen met Chris en toen scheidden onze wegen: Chris ging met de trein terug naar Nanchang en wij on our way tot Amsterdam. De stemming zat er goed in, we hadden het vooral over...............thuis, Micha en de dochters van Anton en Anja.

Terminal 2, de eerste keer haha

Geen rij bij het inchecken echter de dame achter de balie zat me toch druk te tikken en naar ons idee moeilijk te doen. Op een gegeven moment, echt waar, stonden er nog 3 achter haar zich met onze incheck te bemoeien. We hebben er bijna een uur! over gedaan pffff. De zoveelste cracker voor de kinderen en Joshua weer een fles. Hup door de douane dan konden we nog even wat eten voor we aan 10 uur vliegen begonnen. Hup door de douane is met een gezelschap met kids en best wat handbagage een warme aangelegenheid. De buggy's moeten ook op de band, dus met Joshua door het poortje, piep en dus armen wijd, oh nee, 1 arm wijd want op de andere arm zit je kind, dan overhevelen naar je andere arm en andere arm wijd. Ondertussen hadden zij ons kwijtgeraakte aardappelschilmesje gevonden en verdween dat in de prullebak. Evenals een dicht flesje koud water (for the baby bottle mocht niet baten). Met je kind op je ene arm, je riem, horloge etc. omdoen en je tassen pakkend want de band liep vol door onze spullen.

Nog niets aan de hand.

Weinig mensen, het was zo rustig op Internationale vluchten....bij gate 12 aangekomen zaten ook maar weinig mensen en dat bleef zo. We hebben straks lekker veel ruimte zei ik nog. Dat veranderde vrij snel. Er kwamen op het eind flink wat mensen aan (later wisten we dat zij door een bus waren opgehaald vanuit een hotel omdat hun eerdere vlucht naar Amsterdam compleet mislukt was. De mensen waren een dag eerder vertrokken vanuit Beijing en na 6 uur bij Moskou omgekeerd en teruggevlogen naar Beijing, 12 uur in het vliegtuig voor niets. Oorzaak: mist) Die mensen zaten er flink doorheen toen ook deze (en onze) vlucht was vertraagd voor onbepaalde tijd. Bagage was ingecheckt, de buggy's gelukkig niet! en dus alleen met handbagage werden we teruggeleid naar de douane waar we gewoon weer moesten passeren zoals elk ander. Toen op bussen gewacht die ons naar een hotel in de buurt brachten. Een crappy hotel, de kamer leek wel een bunker. Het (smakelijk) eten werd wat later bezorgd en in het kleine restaurant was net plek voor iedereen. Praatje gemaakt met enkele Nederlanders, verder ook veel Australiërs en Engelsen die op doorreis waren. Een vrouw van 74 was al vanaf maandag onderweg naar Engeland om haar 94-jarige zieke moeder te bezoeken. Ze reisde alleen omdat haar man niet kan vliegen i.v.m. gezondheidsproblemen. Een lief en kwiek (schrijf je dat zo) vrouwtje dat gelukkig opgevangen werd door weer een andere reiziger. Zo ontstaat er toch een band tussen mensen. Ik zat naast deze dame en haar tijdelijke begeleidster in het vliegtuig en het was gezellig. Natuurlijk ook een praatje over Joshua, ze vonden hem geweldig. Glim, glim.

Vertraging door mist

We konden online in het hotel om familie (verder) in te lichten en Meiling te mailen. Al die tijd stond onze vlucht nog gewoon op de tijd van 17.40 uur. Men wist hier (in NL) nog niets van vertraging. Toen ik aan het Skypen was met m'n vriendin Esther (de enige die op dat moment online was en ik wilde even Nederland horen) hoorden we een gejuich opstijgen. Bouke naar beneden, ja hoor, over een half uur worden we opgehaald, we gaan vliegen! Wat een ontlading bij de gestrande reizigers maar toch ook bij ons. Zo blij dat we daar niet hoefden te slapen, met name voor de kinderen, weer een andere plek.

Weer door de douane met dezelfde serieuze beoordeling van onze documenten en de veiligheidscheck van voor af aan....gewoon maar ondergaan zeiden we tegen elkaar. We mochten als eerste aan boord (dankzij de kids) maar toen weer wachten want het waaide te hard. Uiteindelijk nog 2 uur stil gestaan en toen om 23.15 uur stegen we op (ruim 8 uur vertraging). Een prima vlucht gehad, ik heb voornamelijk met Joshua gelopen/gezeten/gehusd/geslapen en zelf bijna niet geslapen, wel gezellig gekletst met Ida en (oma) Nel waar ik naast ben gaan zitten. Zij zaten met elkaar op de 1e rij achter de 1e klas en hadden daar veel ruimte. Bouke en ik zaten wat rijen naar achteren. Hun kinderen lagen voor hun op de grond en dat is met wat protest toch geaccepteerd door de bemanning. Hun knullen en ook Ke Mei hebben zo heerlijk geslapen. We telden de uren af: de eerste 2 uur zitten erop, nog een uur en we zitten op de helft, we zitten al boven Finland, Denemarken en toen was Groningen op het kaartje te zien, yes Nederland.

Eindelijk naar huis!

Dit vliegtuig brengt je naar Nederland Joshua.

Joshua een zetpil gegeven en net voor de daling nog een fles. Hij is zo lief geweest, hij zat bij mij op schoot en gaf geen kik, kanjer. Om 02.15 uur landden we veilig en smooth op Schiphol. Een luid applaus van iedereen, niet zo gek na alles. Micha, Micha staat aan het eind van de slurf. Hij vond het gaaf dat hij een pasje had gekregen en samen met de andere kinderen hebben ze ons opgewacht en naar het vliegtuig gezwaaid.

Zwaai maar naar het vliegtuig,
daar zitten papa en mama in.

Het was zo geweldig zijn gezichtje te zien aan het eind/begin van de slurf, met wat tranen gaf ik hem toch een dikke knuffel, heerlijk om dat lijfje weer vast te houden. Hij was zo lief, zo ontspannen en het eerste wat hij zei tegen Joshua: Hoi Josh, hoe gaat het? We hebben de broertjes aan elkaar voorgesteld en dat was heel schattig en een bijzonder mooi moment. Heel ontspannen.

A3 = A4

De dochters van Anton en Anja stonden daar ook en konden nu eindelijk hun zusje Ke Mei in het echt ontmoeten. Mijn zus was er bij en natuurlijk A&I van Meiling. Onze reisbegeleidster kon er helaas niet bij zijn i.v.m. haar werk nu onze vlucht zo heel vroeg was ineens. Het was zo rustig, wat wil je om 02.15 uur, dan is Schiphol zo goed als dicht. De gate lag zo dicht bij de douane dat we er in 5 minuten waren en na een korte check konden we door en zwaaien, zwaaien, zwaaien naar familie en vrienden die gekomen waren ondanks dat vreselijke tijdstip. We zijn naar de ramen gelopen en daar Joshua laten zien, handkussen uitgedeeld en weer gezwaaid. Even wachten op de koffers en toen met elkaar door de deuren. Een spandoek gemaakt door neefje Levi en nichtje Jente met Welkom thuis Joshua en blije mensen. Iedereen begroet, afscheid genomen van onze leuke reisgenoten en nog wat met elkaar gedronken bij de koffie corner voor de Déli.

Nee, je kijkt niet dubbel, dit zijn mijn 2 prachtige zonen!!!

Morgen schrijf ik verder over de eerste dagen thuis. Oordeel zelf, hier een kiek van gisteren. De boys liggen nu uitgeteld in bed na Sinterklaasfeesten op ons werk en wij zitten met een portje op de bank, onze eigen bank. Life is good. Thank you Lord for all your blessings.

update

Zoals het er nu uitziet landen ze rond 2:15 - 2:30


Het blijft nog even afwachten, maar dit is het laatste nieuws.
Houd het internet maar in de gaten!


groetjes Tabita

Laatste nieuws ... ze zijn onderweg!

Ze zijn onderweg naar huis en hopen om 00.00 uur Nederlandse tijd te landen op Schiphol. Yes, ze/we hoeven geen dag meer te wachten!
Houd zelf even de vlucht in de gaten op teletekst voor eventuele laatste veranderingen.

Misschien tot vannacht op Schiphol!

Groetjes van Saskia's zus Mirjam

vertraging - annulering

Vanuit Nederland een berichtje van Tabita ( Sas d'r zus:)

Een telefoontje uit China vanmorgen geeft aan dat de vlucht voorlopig geannuleerd is :( #Stommemist!
Zij balen, wij balen maar het is niet anders.
Ze wachten op een hotel en laten dan weer iets horen.

Ik laat hier weten wanneer er weer nieuws is.

Bye bye China

Mijn laatste update vanuit Beijing, China. Na 10 dagen Beijing vertrekken we morgen weer naar huis, naar Micha, naar onze familie en vrienden. Het is geweldig geweest, na 18 dagen China, na 14 dagen samen met Joshua in China willen we beginnen aan ons nieuwe gezinsleven thuis in Nederland. A3 = A4 en vanaf morgen compleet als we Micha weer bij ons hebben.

Gisteren een leuke dag met ons drietjes gehad. Wederom uitgeslapen en ontbijt gemist en net voor de middag met de metro naar the Pearl Market geweest. Bij het bakkertje om de hoek eerst nog even een broodje en jus d'orange gehaald. We wilden nog wat souveniers shoppen...gelukt! Ook hebben we de namen van de jongens in kalligrafie-letters.

Bij de Mac Joshua zijn fles gegeven en wij een koffie/thee (en Bouke ook nog een hamburger en friet) genomen. 3 opvallende, uitgedoste dames kwamen binnen. Ik dacht Russinnen, Bouke dacht Israeli's. Bouke had het goed. Ik heb ze aangesproken en gevraagd of ze uit Israel kwamen. Jawel. Dus ik (in het foenetisch) Ani medaberet meat ivriet. Zij lachen en verteld dat we uit Nederland kwamen. We moesten in Israel komen wonen want het is er zo mooi. Dat weet ik en gezegd dat ik al een paar keer in Israel ben geweest. Ze gingen nu naar Shanghai en we zeiden shalom. Die korte ontmoeting deed mijn Israël-hart goed! Ik hoop het hare ook.
Van daar een taxi naar het Bei Hai Park genomen, een tip van één van jullie als ik het me goed herinner. Wat een goede tip! Mijn favoriete park in Beijing (en ik kan het weten want ik ben er wel in twee geweest haha). Het was wederom koud (de kou heeft z'n intrede gedaan maar nog wel met een zonnetje) maar dat mocht de pret niet drukken. Het park is prachtig aangelegd met rotsen, trappetjes en is omgeven door water met in het middenin een eilandje met de Witte Dagoba, heel opvallend door de witte kleur. Voordat je daar bent, op de top, kom je nog langs een boeddhistische tempel. Wat ik zou leuk vond, is dat dit heel kleinschalig was, heel intiem en dus in contrast met de enorme pleinen en grote gebouwen/tempels. Voor de tempel hingen ontzettend veel wensen/spreuken/gebeden in de bomen en daarvoor speciaal gemaakte soort van kapstokken. Rood is de overheersende kleur. Ik denk dat het te vergelijken is met onze voorbedeschaal. Bij ons in de gemeente kun je op een briefje je nood of wat dan ook opschrijven en in de voorbedeschaal leggen en tijdens de dienst wordt voor alle noden gebeden die op die schaal zijn neergelegd. Of denk aan de Klaagmuur waar je ook je gebed/wens in de muur kunt stoppen. Het zag er mooi uit.

We zijn helemaal naar de top geweest, op de Dagoba en van daaruit heb je een prachtig uitzicht op de Verboden Stad, echt gaaf. Blij dat we dit park zelf bezocht hebben. Joshua heeft het zo goed gedaan in de buggy. Lekker geslapen terwijl wij het park verkenden en terug zijn we lopend naar het hotel gegaan en heeft meneer lekker rondgekeken. Ook 3 bruidsparen gezien met 3 totaal verschillende jurken, prachtig allemaal. Op de terugweg in een rustig straatje geslaagd voor een Chinees jurkje (want ik kon daar passen) en een warme muts waar ik al wat Chinezen mee had zien lopen. Geen souvenir maar gewoon een leuke muts en omdat ik niet kon kiezen, heb ik er gewoon 2 gekocht.

We waren net op tijd terug want we zouden een uurtje eerder verzamelen met elkaar om naar de Pizza Hut te gaan. Dit keer zonder Chris. Lekker gegeten met z'n allen en wij weer daarna onze bestelling opgehaald bij Starbucks....dat gaan we missen (vooral Bouke de café Macchiato). Met Joshua in bad geweest, wat vindt hij dat leuk. Nog een fles en toen onder de wol. Dan zing ik wat liedjes en gaat hij lief slapen.

Vanmorgen na het ontbijt zijn we naar hetzelfde winkeltje als gisteren teruggeweest en hebben ook de andere mama's hetzelfde Chinese jurkje gescoord. Nog voor een betere prijs ook :-)

Nu een middagdut en daarna inpakken. De weegschaal hebben we al gehaald. Wat doen we aan op de terugweg, wat wil ik meenemen om te verkleden (wil jullie wel fris en fruitig onder ogen komen) hebben we nog voldoende luiers, billendoekjes, melkpoeder, kaakjes, speelgoed en vooral krijgen we alles in de koffers. Wij hebben geen stoel voor Joshua maar hij mag wel 10 kilo meenemen, hebben we nodig ook.

Lieve mensen, de laatste paar regels vanaf hotelkamer 1214. Dankjulliewel voor alle reacties, de tips, de gelukswensen, de lieve woorden.

Dag China, het geboorteland van Joshua. Een land waar ik zo weinig van weet maar door Joshua wil ik er meer over gaan lezen. China, het land waar Joshua niet zal opgroeien. China, het land waar zijn moeder, zijn ouders wonen, hopelijk in goede gezondheid verkeren en weer zullen lachen ondanks het verlies van hun kind. Zo schrijnend te zien waar Joshua is gevonden. Geen achterafweggetje, een karrespoor met her en der hutjes, nee, een grote stad, een drukke straat die welvaart en vooruitgang laat zien, daar is Joshua te vondeling gelegd. En tranen rollen over mijn gezicht terwijl ik dit schrijf. Zijn moeder wilde dat hij gevonden zou worden, daarom lag hij op een plek waar veel mensen komen. Dat is het goede dat wij hem kunnen meegeven, hem kunnen vertellen. Ooit komen we terug als Joshua dat ook wil en gaan we samen terug naar die plek waar zijn leven begon want verder terug kan niet. Maar er is er één die ons kent vanaf het prilste begin en dat is de Here Jezus. Hij zag Joshua gevormd worden in de moederschoot (Psalm 139:13). En vanaf de schoot van zijn moeder kwam Joshua in ons hart toen wij 23 juni gebeld werden. Ik mag zijn moeder nu zijn met dankbaarheid aan zijn moeder die voor zijn leven koos toen ze van hem beviel.

Aan dit lied moest ik de afgelopen dagen denken als ik aan Joshua dacht (Opwekking 710):

Zegen mij op de weg die ik moet gaan
Zegen mij op de plek waar ik zal staan
Zegen mij in alles, wat U van mij verlangt
O God zegen mij alle dagen lang!

Vader maak mij tot een zegen
Ga mij niet voorbij
Regen op mij met uw Geest Heer
Jezus kom tot mij
Als de Bron van leven
Die ontspringt diep in mij
Breng een stroom van zegen
Waarin U zelf steeds mooier wordt voor mij

Zegen ons waar we in geloof voor leven
Zegen ons waar we hoop en liefde geven
Zegen om de ander tot zegen te zijn!
O God zegen ons tot in eeuwigheid

Vader maak ons tot een zegen
Hier in de woestijn
Wachtend op Uw milde regen
Om zelf een bron te zijn
Met een hart vol vrede
Zijn wij zegenend nabij
Van uw liefde delend
Waarin wij zelf tot bron van zegen zijn

Zomerpaleis en Plein van de Hemelse Vrede + de Verboden Stad

Belangrijkste nieuws vandaag: MICHA is 3 jaar geworden. HIEPERDEPIEP HOERA. We hebben het dus al gevierd maar toch is het vandaag een beetje feest want 3 jaar geleden werd in Taipei County een jongetje geboren dat onze zoon mocht worden. Al 2,5 jaar mogen we hem in ons gezin hebben, hij heeft ons vader en moeder gemaakt na jaren van verlangen. Hij is zo verwend de afgelopen weken en tijdens ons verblijf hier mag hij elke dag een kadootje uit de kadomand pakken en een sticker plakken op de aftelkalender. Dan ook nog eens schoenkadootjes van de Sint gekregen, het is wel erg veel allemaal. En ook hier hebben wij natuurlijk kadootjes voor hem gekocht. Vandaag eten wij hier een taartje (of een brownie...mmm...zag ik net liggen bij het McCafé) maar thuis is het een gewone zaterdag maar wel met een speciaal randje. Micha gaat vanmiddag voor de laatste 3 nachtjes bij Bouke's ouders logeren voor wij hem dinsdagavond als eerste op Schiphol in onze armen sluiten. Dan zijn we compleet!

De grote bezienswaardigheden hebben we na vandaag gezien. Gisteren hebben we een bezoek gebracht aan het Zomerpaleis en in het zonnetje kon onze jas uit, heerlijk weer. De keizer wilde net buiten de stad de zomer doorbrengen en de koelte opzoeken. Er is daarom een groot meer gegraven door boeren die daar akkers hadden. Water geeft verkoeling. Het is een groot meer waar je met een bootje op kunt varen, ook in november nog. Een heel eind langs dit meer gelopen onder een balustrade speciaal gemaakt voor de keizer. Een eind verderop ligt een marmeren dragon boat waarop de keizer naar de dragon boat races keek. Tussen de middag bij een tentje rijst met kip-kerrie op en tegen 15.00 uur waren we weer in het Novotel. Rustmomentje (tuk voor Micha en Bouke en ik kop thee en update schrijven en beetje surfen) en om 18.00 uur weer aan de ronde tafel gegeten.

En tussendoor is het genieten, leren we Joshua beter kennen, wordt hij losser naar ons en neemt ook het houden van toe. En papa en Joshua dat is helemaal ok, kijk maar naar de foto's.

Vandaag zijn we om 10.00 uur lopend naar het Plein van de Hemelse Vrede en de Verboden Stad gelopen. Dat ligt tegenover elkaar. Het plein is het grootste plein ter wereld (800 x 550 meter geloof ik) en elke 5 jaar wordt hier die enorme parade gehouden. Achteraan het plein staan twee reusachtige rechthoekige tv-screens met beelden van de provincie Hunan waar Mao vandaan komt. Chris vertelde ons een gezegde over Hunan: terrible mountains bring terrible people. Op dit plein (met op de achtergrond het portret van Mao) is de groepsfoto gemaakt (helaas zonder Corrie) en dat krijgen we in een boek met allerlei info over het plein, de stad etc. Een heel mooi aandenken dus. De zon schijnt weer maar het is nu echt koud. Het was best aanpezen voor de kids maar ze hebben het volgehouden en ik denk dat ook in de andere kamers een tuk wordt gedaan.

De Verboden Stad is kolossaal, imposant en wijds, ongelooflijk. Je loopt van het ene gebouw naar het andere over grote pleinen, op een gegeven moment lijkt het op elkaar en weet je niet meer over hoeveel pleinen we nu al gelopen hadden. Chris vertelde waar elk gebouw voor diende en zo krijg je een beeld van het leefgebied van de keizer...en zijn honderden concubines. Het was erg druk, ook veel (reis)groepen Chinezen.

Op de terugweg hebben wij met z'n drietjes even een hamburger bij de Mac naar binnen gewerkt en nu is het weer chillen op de hotelkamer. Vanavond weer naar ons stamcafé/restaurant en daarna gaan we een brownie eten voor Micha's verjaardag.

Nog 3 nachtjes slapen...

Berichtje voor die andere adoptiemama: je kritische noot was niet zo leuk op de vroege morgen. Maar met kritiek moet je iets doen en dus heb ik over jouw woorden nagedacht. Ik wil erop reageren maar niet via deze blog. Wil je mijn reactie ontvangen, stuur dan even je mailadres en je naam naar hebbez@gmail.com dan weet ik ook naar wie ik reageer. Wil je niet reageren, even goede vrienden en desondanks leuk dat je onze reis volgt.

Temple of Heaven, Pearl Market en....de Chinese Muur

Dinsdagmiddag zijn we met de hele groep per metro naar de Temple of Heaven geweest. Leuke ervaring met de subway te gaan. Het is veilig zeg daar beneden. Bij ons is alles open en kun je vallen of jezelf opzettelijk verwonden, hier niet. Een muur met her en der schuifdeuren en de metro stopt precies bij de schuifdeuren jaja. Eerst gaan de deuren van de metro open en dan de schuifdeuren, ideaal. We hoefden maar 4 haltes te nemen. We moesten onze tas eerst laten screenen en toen een kaartje kopen. Ik maakte een foto van de ticketkiosk...no photos werd mij toegeroepen door de dame die de bag screening deed...hoe not important is zo'n ticketkiosk mensen...gekke Chinezen. Het was eruit voor ik er erg in had. Was even opstandig...solly :-)

Papa Anton met Ke Mei en papa Bouke met Joshua

Roltrappen omhoog zie je vaker dan omlaag dus we hebben wat buggy's getild met elkaar. Ja in de warenhuizen gaan de roltrappen zowel omhoog als omlaag....duh.

Temple of Heaven (Tian Tan), deze tempel staat in een park en was de plaats waar de keizer kwam om te bidden voor een goede oogst. De traditionele, Chinese bouwstijl vind ik prachtig net als de veelkleurige beschilderingen. Ook hier weer een enorm plein. De Temple of Heaven bestaat niet uit simpel een tempel en een plein, nee allerlei bijgebouwen (Altaar van de Hemel, Hal van het Hemelgewelf, Hal van het Oogstoffer) en een grote, brede zeg maar straat die van het ene gebouw naar het andere gebouw loopt. In het midden loopt een bollend pad, dat was de looproute van de keizer, zijn gevolg liep daar buiten. Als je op zijn pad liep, werd je gedood, dat was ten strengste verboden. Als laatste hebben wij een open, ronde stenen cirkel bezocht, bereikbaar via wat trappen. Een bollende steen in het midden en daaromheen 9 stenen en daaromheen weer allemaal stenen. 9 is het keizerlijke getal. Chris vertelde dat de keizer hier kwam om met god te praten. Toen hij dat zei, keken we elkaar aan en zeiden dat wij de God dienen met wie we altijd en overal kunnen praten. Geen offers, geen sacramenten, gewoon praten...Here God...en Hij luistert. Wat een heerlijkheid.

Het park was groot en leuk om doorheen te lopen. Veel pensionada's komen hier naar toe om te dansen, spelletjes te doen, hun waar te verkopen of gewoon te zitten. Niet alleen op je flatje waar je zo wegkwijnt maar eropuit, naar buiten waar meer mensen van jouw leeftijd zijn. Het was er echt een gezellige boel. Heel veel groepjes waren aan het kaarten en een aantal vrouwen verkocht handgemaakte/gehaakte tassen.

Tussendoor nog even een stop voor onze Joshua die een fles moest en toen doorgelopen naar The Pearl Market, net aan de overkant van de Temple of Heaven. The Pearl Market is 3 verdiepingen hoog en telt allemaal kleine standjes die werkelijk van alles verkopen: kleding, koffers, tassen, horloges, souvenirs, schoenen, verrekijkers, heel veel parels, vergrootglazen etc. Hier moet je afdingen en ongeveer 1/3 betalen van hun vraagprijs. We hebben een Chinees pakje voor Joshua gescoord, leuke armbandjes en een hanger met vlindertjes eraan, die is zo leuk. Je wordt gek van de aanprijzingen van al die mensen terwijl je langsloopt maar blik op oneindig en je komt met leuke dingen naar buiten voor weinig geld.

Weer heerlijk gegeten bij de buurman en daarna met Corrie, onze Meiling begeleidster, een laatste cafe macchiato gedronken bij Starbucks met een lekkere chocolate chip cookie erbij. Corrie moest helaas gisteren weer naar huis (duty calls) maar zal ons volgende week dinsdag opwachten bij de slurf op Schiphol! Corrie heeft ons vanaf het begin begeleidt en we hebben het zo leuk gehad met elkaar. Vreselijk gelachen, goede tips gekregen en ze heeft veel ervaringen gedeeld over haar gezin en haar 2 Chinese tienerdochters.

Schiphol, thuis komt dichterbij en dat is ook weer fijn. Je stelt je er op in, als het vertrek in zicht komt, krijg je zin om naar huis te gaan. Zo werkt het althans bij ons. En onze oudste schat is thuis en dat is een extra reden!

Maar eerst nog even een verslag van gisteren: The Great Wall. Het was mistig hier in de stad maar daar was het helder en zonnig, een heerlijke dag voor de Muur. Wat eeb geweldige ervaring om op dat gigantische bouwwerk te zijn geweest, nou ja, een stukje dan. Chris had een taxibusje gehuurd waar we met z'n allen in konden. Eerst nog even langs de Nederlandse ambassade want een echtpaar had wat vertraging opgelopen omdat hun stempels uit de provincie niet goed op alle documenten zichtbaar was. Via spoedprocedure is het nu op tijd klaar. Toen door naar de Wall. Ongeveer 1,5 uur later waren we er. Via een (ski)lift, een eitje, naar boven en van daaruit nog een paar flinke, steile trappen en we waren op de muur. Chris heeft kort wat verteld en toen kregen we 2 uur om op de muur te 'spelen'. Chris bleef bij de buggies. We hebben een stukje gelopen met Joshua maar ver kwamen we niet. Tussendoor was het weer tijd voor een fles, ook uniek, een papfles op de muur van je mammie, hij ging weer helemaal leeg. Ik ben toen terugegaan maar Bouke, de bikkel, ging nog een stukje verder. Dat stukje werd een heel stuk, hij heeft me toch een steil stuk beklommen en daar wappert een Chinese vlag. Hij wilde nog verder maar er stond een bordje met no tourists. Omdat hij geen horloge om had, wist hij niet hoe lang hij nog had en ging toen met de afdaling beginnen, pittiger dan naar boven vertelde hij. Ik ben hem tegemoet gelopen en toen zag ik hem een eind in de verte. Hij kwam enthousiast aan en vond het geweldig dat hij nog zo'n eind heeft kunnen lopen, even alleen... Nu met Joshua op de Muur, we hopen nog eens terug te komen en dan met onze 2 knullen daar te staan.

Terug naar beneden kom je langs souvenierwinkeltjes. Zigzaggend naar beneden prijst iedereen dezelfde t-shirts, tafelkleden etc. aan. Toch hebben we daar ook weer wat spulletjes aangeschaft. Nee, het valt best mee die souveniers....

Ook heerlijk gedroogd fruit (ananas en kiwi) en gesuikerde walnoten met sesam, verrukkelijk. We komen kilo's aan, echt waar, de hele groep trouwens. En dan straks nog de feestmaand, dat wordt wat. De sportschool kan weer op nieuwe leden rekenen vermoed ik :-)

En vandaag, vandaag was een rustdag. Joshua heeft weer last van een kies en daardoor hebben wij niet zo'n goede nacht gehad. Vandaag dus bijgeslapen, boodschappen gedaan en nog wat was weggebracht. En vanavond bij de Pizza Hut gegeten, niet met de groep vandaag, ieder voor zich was het. Joshua eet zo lekker mee tussen de flessen door. En ik ben geslaagd voor een Chinees jasje met pantalon, echt chique. Ik ben klaar voor de kerst. Ik ga ook nog voor een jurk kijken maar de dames hier zijn wat smaller in het midden en van voren :-)

Bouke heeft vanavond voor het eerst Joshua de fles gegeven! Ook heeft hij met papa in bad gezeten en heeft Bouke hem verschoond, ik zeg die hechting gaat prima. Allemaal dingen om dankbaar voor te zijn.

Morgen weer een groepsuitje, naar het Zomerpaleis. We houden jullie op de hoogte. Bedankt voor de tips van die en gene!

Liefs uit Beijing van Saskia en mijn 2 'boldies'.

Beijing Zoo etc.

Daar zijn we weer. We zijn alweer een paar dagen in Beijing en hebben het goed naar ons zin. Na vrijdagavond aangekomen te zijn, heeft Bouke en 1 ouder van de andere echtparen op zaterdagmorgen na het ontbijt met Chris alle documenten nagekeken en verzameld voor het rondje Beijing (dat Chris voor ons regelt.) Een luierdag was het voor de rest. Chris heeft ons laten zien waar we op loopafstand van het hotel een supermarkt kunnen vinden, een bakker, een wasserette en een apotheek. Om 18.00 uur een paar stappen naast het Novotel heerlijk gegeten. Voor het eerst aan een ronde tafel met zo'n draaischijf, heel gezellig zo met elkaar en onze 4 prachtige kinderen. Elke avond nieuwe gerechten op tafel, het blijft smullen. Daarna nog met een kleine delegatie naar WFJ gelopen en de eerste souvenirs gekocht, er is zoveel leuks. Elke keer iets heb ik me voorgenomen ;-) Achter WFJ ligt de Food Market, echt voor toeristen. Allemaal eettentjes (waar wij vooral niets moeten eten), kraampjes met souvenirs en lampionnen zig zag over de straatjes heen en heel druk en gezellig, zeker 's-avonds. Vind je een stok vlees te gewoontjes probeer je toch een stokje met schorpioentjes, zeepaardjes, kevers, vogelspin (niet op foto gezet brrrrr). Niet alleen Westerlingen griezelen hierbij, ook heel veel Chinezen!

Zondag hebben we uitgeslapen en het ontbijt overgeslagen, we lagen alledrie zo lekker. We zijn naar Beijing Zoo geweest, het eerste uitstapje met ons drietjes. Fris maar met een zonnetje stapten we gewapend met een kaartje van het hotel op zak (met daarop in het Engels en Chinees het verzoek ons naar één van de zoveel bezienswaardigheden te rijden) voor het Novotel in de taxi en via het Plein van de Hemelse Vrede (wederom dicht bij het hotel) en dus langs de groto portretfoto van Mao waren we in half uur bij de dierentuin. Wij kochten een gecombineerd kaartje waardoor we ook het Panda gedeelte konden bezoeken. Daar gingen we voor! Een panda in het echt zien. En dat is hartstikke leuk. Ook al zitten ze met hun rug naar je toe.

Een leuke middag gehad, veel foto's gemaakt en gefilmd. Josh kan lekker stappen hoor en als hij valt, geen huil, gewoon weer gaan staan. Het was een ruim opgezette dierentuin maar niet goed onderhouden en kleine hokken, zeker voor de witte tijger (gaaf zeg), de leeuw en de leeuwin. Maar als ze iets nieuws bouwen zoals een Sea Aquarium is het ongelooflijk mooi, modern, GROOT met een gigaplein ervoor.

Wat opvalt is dat je in een groepje (vader, moeder, grootouders) zo goed als altijd 1 kindje ziet.

Terug naar het hotel moesten we een taxi zien te vinden. 2 wilden ons niet meenemen (of wisten niet waar het Novotel was) maar de 3e nam ons aan boord. Om 16.30 uur terug en om 18.00 uur weer eten met elkaar in hetzelfde restaurant. Aan de ronde tafel naast ons, zaten ook adoptieouders met oudere dochters, volgens mij Noren of Zweden.

Joshua heeft die nacht een hele slechte nacht gehad. Na ons van alles afgevraagd te hebben, gehust en gekust te hebben, kwam Bouke met het idee een fles te geven. Maar die had hij al op. Proberen maar. Die dronk hij in 1 teug leeg en toen viel hij met de fles in slaap en dat hebben we even zo gelaten. Vanaf 21.30 uur tot 01.30 uur hebben we getobd. Ik was kapot want alles wat we probeerden hielp niet. Zo kort ben je dan nog maar bij elkaar. Was het een terugslag in hechting? Nee hoor, de volgende dag (we hebben het ontbijt weer geskipt want we waren total loss) zag Bouke een kies. Acht arm mannetje, wat een pijn heb je gehad toen dat ding doorkwam.

Gisteren heeft hij er geen last meer van gehad en we hebben vannacht allemaal heerlijk geslapen. We hebben wat dvd's meegenomen en gisterenavond hebben we samen Cars 2 zitten kijken op de laptop, wat is die leuk! Gisterenavond heeft een (adoptie)dochter van een van de Meiling-medewerkers met ons meegegeten (zij is bijna klaar met haar 10 maanden stage in China). Wat een mooie Chinese schone. Gisterenmorgen is Bouke wederom met de andere ouders en Chris naar het legalisatiekantoor geweest met de documenten van de notaris uit de provincie. Deze papieren gaan morgen naar de Nederlanse Ambassade en daar wordt ook het visum van Joshua aangevraagd. Dat visum is maandag klaar.

Geniet van de foto's van ons en Joshua en liefs uit Beijing. Laatste foto zijn onze 3 schatten uit China: Joshua, Jesse en Ke Mei

P.S. Vandaag over week week gaan we naar huis! We genieten hier maar ook huis komt weer in zicht en daarmee onze lieve Micha.

Zai Jian Nanchang...Ni Hao Beijing

Van het binnenland naar de hoofdstad van China...wat een contrast!

Na het ontbijt vanmorgen een laatste wandeling door de straten in de buurt van het hotel. Chris had Joshua's paspoort opgehaald, ready to fly.

Om 12.30 uur werden we opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Vanuit de taxi nog mooie gedeelten van Nanchang gezien en zelfs wat bergen. De vlucht is goed gegaan met onze kleine rakker bij mij op schoot. Een fles tussendoor (helaas geen slaapje erna) en bezig gehouden met van alles. Het was maar 2 uur vliegen. We zijn allemaal veilig aangekomen op Beijing Airport en na elkaar allemaal gefeliciteerd te hebben met onze kinderen zijn we naar het Novotel Peace gereden. Wauw, wat een luxe. Onze kamers liggen allemaal naast elkaar op de 12e verdieping. We hebben nu ook een bad, zalig.

Ons hotel ligt midden in het centrum en op loopafstand van Wangfujing, dé PC van Amsterdam maar dan vele, vele malen luxer en groter. Vanavond waren we laat en daarom snel gemact (is dat een werkwoord?) op de Wangfujing en....geshopt bij Baby Gap! Wanneer komt die nou eens naar Nederland? Net als Victoria's Secret en A&F...die heb ik nog niet gezien maar we hebben nog maar een heel klein stuk gehad. En een auto's! Rolls Royces, Maserati's, Ferrari's, een of andere heel dure, bijzondere BMW (zei Bouke) echt het duurste van het duurste en die zie je niet 1x voorbij komen...

Morgen om 09.00 uur ontbijten met elkaar en dan om 10.30 uur in het hotel wat papieren in orde maken onder de goede leiding van Chris. Voor de rest...we'll see.

Onze oudste gaat morgen naar de aankomst van Sinterklaas samen met mijn ouders en zussen. We hebben hem vanavond via Skype gesproken en gezien. Het gaat zo goed met hem, zijn leventje gaat gewoon door en hij heeft het reuzeleuk bij onze ouders. En elke dag een kadootje, het theeserviesje was een schot in de roos, hij vond het geweldig. Omi zei dat hij dan ook maar echt thee moest gaan inschenken en uitdelen. Een pret dat hij had.

Ik sluit af met foto's van het straatbeeld uit Nanchang en een foto van onze Joshua...die ook in het nieuwe bedje heerlijk ligt te slapen na een melkfles met Bambix

Bezoek kindertehuis

Weer een berichtje van ons 3 uit Nanchang. Het laatste bericht want morgenmiddag vliegen we terug naar Beijing voor het laatste gedeelte van de procedure. Ook de andere echtparen komen iets na ons aan en samen gaan we dan naar het hotel waar we 10 dagen met elkaar verblijven. We hebben zin in het 2e gedeelte van deze reis.

Maar eerst een verslag over gisteren toen we een bezoek hebben gebracht aan het kindertehuis in Yugan, een regenachtige dag. Het was een kleine 2 uur rijden over een nieuwe geasfalteerde 3-baansweg, tevens tolweg. We zijn denk ik 5 auto's gepasseerd, zoveel asfalt en zo weinig verkeer. Daarom waren we er zo snel. Net voor de middag kwamen we aan. Het kindertehuis ligt in het centrum van de stad. Een flinke stad ook, dat verraste ons. Brede winkelstraten, overal winkels, een moderne stad toch wel.

De details bewaren we voor Joshua, dat zullen jullie begrijpen. Het was bizar, indrukkwekkend, emotioneel en zeer waardevol. We hebben zijn granny ontmoet, zijn bedje gezien, geluncht met de directrice en haar 2 vice-directrices en we mochten zonder restricties filmen en fotograferen. Dat hebben we volop gedaan. Ook het bezoek aan zijn vindplek was zeer indrukwekkend. We hebben van alle kanten gefilmd en gefotografeerd om Joshua alles te vertellen en te laten zien als hij daar naar gaat vragen. Joshua is al die tijd verzorgd door dezelfde persoon en heeft overduidelijk liefde, aandacht en zorg gehad. Dat is heel goed voor de hechting aan ons omdat hij zich eerder heeft kunnen hechten. We zijn hoopvol voor de toekomst. Ik heb een armbandje met het Chinese teken van liefde aan haar gegeven (met dank aan Els die het handgemaakt heeft) en onze dank via de gids laten uitspreken. Ook woorden van dank aan de directie, alles weer via de gids. We staan met elkaar op de foto. We hebben uitgebreid kunnen zien waar en hoe hij de eerste 14 maanden van zijn leven heeft geleefd. Daar zijn wij dankbaar voor, dat zal niet iedereen kunnen doen misschien.

Het afscheid was erg verdrietig voor de granny. Ze vroeg ons een foto te sturen als Joshua geopereerd was. Jazeker. We hebben het e-mailadres genoteerd. Ik heb Joshua van haar overgenomen en ben in de taxi gaan zitten. Joshua huilde maar was niet overstuur en viel na 10 minuten op mijn schoot in slaap. Ook wij vielen in slaap en toen waren we zo weer terug in Nanchang. Al met al zijn we er denk ik 2 uur geweest.

We hebben ook een fotoboekje van een ander Yugan-jongetje kunnen afgeven dat door Nederlandse ouders is geadopteerd. Van zijn mama had ik zijn Chinese naam gekregen en direct herkenden ze hem. Wat fijn dat we dit konden doen. Wij hopen dat wij ook eens een fotoboekje kunnen meegeven aan ouders die ook naar Yugan gaan.

We hebben toen een keertje in het hotel gegeten na de intensieve dag.

Ik ben nog een ervaring rijker: het hurktoilet in het kindertehuis...zonder deur! Valt best mee, ik ben niet zo snel ergens vies van.

Vandaag rustdagVandaag rustig aan gedaan. Vanmorgen geen plannen gemaakt zodat Joshua weer een tuk kon doen en wij wederom ook. Na het ontbijt wel even met elkaar wezen wandelen (droog, zelfs zonnig weer vandaag, heerlijk) bij het water, leuke foto's genomen van Nanchang and its people, door een kleine hutong gelopen en langs een school waar ze aan het marcheren waren en allerlei gymoefeningen aan het doen waren. Zo leuk, wij zwaaien en ni hao en hello roepen en zij ook. Prachtige snoetjes van jongens en meisjes, wie zegt dat Chinezen op elkaar lijken....moet eens naar China gaan. Ech nie.

In die hutong liepen wij op ons gemak rond, mensen begroeten en zij ons en toen dacht ik een jongen te zien met het Down-Syndroom, zou het echt, hier in China? Hij zag ons en kwam van achteren door een donkere gang naar ons toe. Ja hoor, wat een lieverd begroette ons en Joshua. Hij zei hello en later ook bye bye. We hebben hem op de foto gezet en ik was zo blij te zien dat hij er mag zijn, dat hij gewenst is! Stukje geluk in niet heel veel weelde. Iets verderop gebeurde iets triests, een oma zei en wees doodleuk (sorry voor de woordkeus) wijzend naar een peutertje van ongeveer 2, een meisje natuurlijk, dat we haar mochten hebben! Ook dit meisje staat op de foto en voor ons is zij one in a million, onvervangbaar. Hopelijk kent ze liefde van andere mensen in haar omgeving.

Om 14.00 uur kwam Chris ons halen en zijn we met de bus weg geweest. Geweldig leuk. Zonder Chris hadden we dat nooit kunnen doen. We moesten even naar de notaris om de 5 akten op te halen (en te betalen) en daarna zijn we naar de porseleinstraat geweest.....en geslaagd voor een theeserviesje, te leuk. Dan is 'made in China' wel speciaal haha. Toen nog even door een warenhuis gestruind mede omdat Chris het schattige, zoetroze fietsje met zijwieltjes voor zijn dochtertje moest ophalen op de 5e etage op de kinderafdeling. Die dame had geen idee wat ze nou moest repareren dus Bouke samen met Chris aan de slag met de zijwieltjes en trappertjes geloof ik. Ik ondertussen met Joshua in de buggy over de afdeling. Hij wil niet stilstaan maar gereden worden, wat een kleine prins zeg. Een klein rammelaartje voor hem gekocht en toen met de lift terug naar beneden en in een taxi terug naar het hotel. Chris ging met zijn fietsje direct door naar huis want we zouden ons wel redden met het avondeten, lees het bestellen van het avondeten :-)

Voor de 3e en laatste keer naar ons favoriete restaurant in het oude Chinese straatje (voor de kenners direct rechts vanuit het hotel, dat straatje met die lampionnen). Het is een nieuw restaurant, nog maar zo'n 5 maanden open. We zijn een bezienswaardigheid. Mensen stoppen echt bijna pal voor het raam om ongeneerd naar ons te kijken en als we zwaaien, krijgen we (meestal) een lach terug. Wie nog meer bekijks heeft, is onze Joshua en dan vooral zijn schisis. Mensen wijzen naar zijn gezichtje en zeggen dan iets in het Chinees (vermoedelijk zeggen ze hij heeft een schisis weet je dat?) waarop wij in het Nederlands terugzeggen ja hij heeft een schisis ja, mooi he. Een aantal (meestal vrouwen) steekt hun duim op nadat ze zijn prachtige bekkie hebben gezien maar er zijn ook mensen die afkeurend kijken en schudden. Lekker laten zo, ze zien dit nooit op straat. Ik geef hem (Joshua dan hè) dan een extra aai over zijn gezichtje.

Terug naar het eten bestellen...zonder Chris. Corrie had een lijstje bij zich met gerechten in het Nederlands en Chinees, goed voorbereid als ze is. We kwamen er aardig uit behalve dat we wilden dat het not (to) spicy zou zijn. Dat kwam niet over. Dus Chris gebeld, uitgelegd wat we niet wilden en toen de mobiel aan de manager gegeven die lachend een praatje maakte en zo hebben we heerlijk not to spicy gegeten! We waren er voor het laatst dus op de foto met de giegelende gastvrouwen (meisjes) en de manager. Leuk joh. Wij in het Engels natuurlijk vertellen dat dit de laatste keer was en dat we morgen naar Beijing vliegen...met onze arm diagonaal omhoog haha. Het kwam wel over dusssss.

Joshua deed het super, heel de maaltijd op mijn schoot gezeten en lekker meegegeten. Toen Bouke ging betalen (120 yuan = ca 15 euro!!!) zette ik Joshua neer en zei ga maar naar papa. En lopen joh met die kromme beentjes. Zo schattig, het contact tussen hem en Bouke gaat al zoveel beter, die komen er wel. Toen draaide hij om en waggelde hij weer naar mij, wat een geluk zijn moeder te mogen zijn. Tijdens de maaltijd liep de kok nog 2x heen en weer met een levende, spartelende vis in zijn netje, had hij even gevangen in de vijver van het restaurant. O ja, de schilpad (als in een hele schilpad dus niet ontleed) hebben we niet besteld, alle keren.

Na het eten, hebben we gezellig de lange straten hier bij het hotel belopen, wat dingetjes gekocht en veel foto's gemaakt. Nu tijd om het licht uit te doen. Koffers zijn zo goed als gepakt. We worden om 12.30 uur door Chris opgehaald en we vliegen om ca. 14.00 uur (07.00 uur jullie tijd) naar Beijing. Spannend, ik heb er wel zin in eigenlijk. Nanchang was leuk en druk. We verlaten Jiangxi, de geboortegrond van Joshua en nemen hem al een klein stukje mee naar huis.

Ik geniet van al jullie reacties (ik ga dus door met mijn gekrabbel, wie schrijft die blijft). Bedankt en welterusten.

Proceduredag

Gisteren, 7 november, hadden we de proceduredag. Een slopende (mid)dag voor ons alledrie en daarom lagen we om 21.30 uur in bed, wat slapen we heerlijk hier. Harde bedden? Hier niet in ieder geval.

De dag van de overdracht en de proceduredag zijn de heftigste dagen. Joshua heeft de eerste nacht doorgeslapen (om 04.30 uur wakker en toen om 05.30 uur) en 's-morgens heb ik hem in bed genomen. Ik heb die nacht amper geslapen. Ging laat naar bed en zat vol met gedachten en heb het 01.30 uur zien worden.

Joshua had een moeilijke dag gisteren. Heeft duidelijk voor mij gekozen en ik heb hem de hele dag gedragen. Bij het ontbijt heeft hij wat rijstepap op en yogi, veel ging er niet in. Tussendoor in de taxi viel hij in slaap maar zodra we er waren, hup weer wakker. Wilde geen kaakje/crackertje en ook geen water (dat zou hij drinken). Later hoorden we dat hij ook 's-morgens een fles krijgt (ohhhhh) en daar zijn we vandaag mee begonnen. Bijzonder en fijn om hem de fles te mogen geven. De eerste nacht heeft hij amper een slok op en gisteren dus ook niet veel, wat zal hij honger gehad hebben die lieverd. Dat is vandaag allemaal goed gekomen. Maar nu eerst verder over gisteren, de proceduredag.

We ontbijten elke dag om 09.00 uur en daarna zijn we euro's gaan wisselen voor yuan bij de Bank of China, prima lopend te doen, vanuit het hotel naar rechts en alsmaar rechtdoor. Een imposant groot gebouw, wij moesten bij een klein gebouwtje naar binnen aan de zijkant. Boven ons loket stond VIP...dat mag wel ja! Na tig checks door de vriendelijk lachende dame met een nummer op haar badge in plaats van haar naam? was the exchange klaar. 's-Middags om 14.00 uur begonnen we met ons rondje Nanchang (variant op Den Haag haha) We hebben een vaste taxichauffeur en een comfortabele wagen, prettig. Gewapend met onze tas met documenten en babyspullen op weg naar:

1 Civil Affairs Naar de 27e verdieping! en nog waren we niet op de helft geloof ik. Wat een hoogte. Een grote ruimte met aan één kant vlaggen van alle landen die uit China adopteren en aan de zijkanten houten banken (het kan er blijkbaar heeeel druk zijn). Het viel nu mee. Naast ons ook een aantal Amerikaanse gezinnen gezien (die we later ook weer op de andere plaatsen tegenkwamen) en een stel uit Canada. Geen Nederlands gezien. Allereerst de gezinsfoto (met Joshua op dezelfde hoogte als onze hoofden, heel onhandig zeker als je kindje nog geen dag bij je is en totaal ontregeld is en far from happy) en een foto van Joshua alleen voor zijn pasfoto. Chinezen houden niet van huilende kinderen, je kan gerust weggestuurd worden als het naar hun zin te lang duurt. Joshua was not amused en er werd van alles geprobeerd: ringtones laten afgaan, dopje van de camera keihard op het stoeltje slaan, jaaaa dat gaat echt helpen. O ja en mama die gekke bekken trok achter de fotograaf....daarom is het gelukt!) Daarna de adoption fee betalen in een klein kantoortje in dezelfde hal. Die man lag met zijn armen over elkaar te slapen op zijn bureau! Betalen en klaar en dat is alles. En een recuutje mee voor het bewijs. Weer terug naar de banken en wachten op het gesprek met de dame van Burgerzaken. Weer in dezelfde hal. En we moesten ineens nog snel op alle documenten een duimafdruk printen met vuurrode inkt. Wij zitten, Chris erbij als tolk en Corrie maakte de foto's. Een paar korte vragen als wat is uw beroep, waarom adopteert u uit China, welke opleiding we voor Joshua wensen en of wij andere kinderen hebben en of ze geadopteerd zijn of niet en zo ja wanneer en uit welk land. Toen een handtekening gezet en dat was het bezoek aan Civil Affairs. En tussendoor ook nog een afstandverklaring ontvangen en betaald.

2 Notaris Toen door naar de notaris ergens verderop, geen idee waar. Een klein kantoortje waar wederom dezelfde Amerikanen zaten. Hi how are you? Where you folks come from? The Netherlands. Oh The Netherlands. Toen some small talk over onze kindjes en voor je 't weet ben je aan de beurt, het was een gaan en komen van dezelfde adoptie-ouders. Ik verbaasde me over de relatief oudere echtparen met een jong kindje van rond de 1 jaar. Amerika heeft heel andere regels. Zelfs een echtpaar gesproken die net een week in een andere provincie geweest waren om hun zoontje van ook 14 maanden (met ongeopereerde dubbelzijdige schisis) op te halen en gisteren hun iets oudere dochtertje hadden opgehaald. Dat kan bij ons echt niet. Bij de notaris weer met z'n allen naar binnen en twee dezelfde vragen moeten beantwoorden: beroep en reeds kinderen wel/niet geadopteerd etc. Handtekening gezet (met een slapende Joshua op schoot, totaal uitgeput). Daar hebben we ook het adoptiecertificaat ontvangen in hoe kan het ook anders een rood mapje. Van Chinese zijde is hij officieel onze zoon.

3 Politiebureau Als laatste naar het politiebureau waar we behoorlijk lang moesten wachten op een meneer van Civil Affairs met alle adoptiezaken van die dag. Een politiedame ging ze stuk voor stuk na of het kindje dat wij in onze armen hebben, overeenkomt met de adoptiepapieren. En elk kind moest wederom op de foto. Voornamelijk slapende of huilende kinderen maar het is gelukt. Joshua heeft goed van zich laten horen.

Het was 16.30 uur toen we wegreden en klaar waren, yes! Vrijdagmorgen is zijn paspoort klaar en de rest van de procedure gebeurt in Beijing. Daar vliegen we vrijdagmiddag naar toe. De andere echtparen ook dus leuk elkaar weer te zien, nu met onze kindjes. Ook bij hen is alles goed gegaan en zijn naast het huilen de lachjes al verschenen. Geweldig mooi. Onze gids Chris begeleidt ons daar verder.

Chris is geweldig behulpzaam in de procedure, heeft een aantal zaken echt uit handen genomen (invuldingen). Voordat we ergens naar binnen gingen, gaf hij aan welke documenten hij vast wilde ontvangen. De proceduredag zelf is niet moeilijk en stelt niet veel voor maar het feit dat je net je kindje bij je hebt en taxi in en uit gaat, maakt het intensief. Aan de andere kant kun je het maar gehad hebben, prima zo dus.

Vandaag rustdagNa de drukke dag van gisteren, vandaag alleen 's-middags op pad geweest. Joshua moest echt bijkomen en een ochtendslaapje doen (en wij hebben net zo hard meegedaan, zalig). Weer heel de nacht doorgeslapen en om 05.30 uur wakker. Fles erin (by mama of course) en daarna nog een uurtje geslapen. We hebben hem al paar keer in het badje gezet, hij staat liever maar hij laat zich wassen en dat is knap van hem. Het ontbijt ging ook zoveel beter dan gisteren, ongelooflijk hoe die kleintjes zich zo snel aanpassen. Hij vond het ok dat ik hem in de kinderstoel zette en heeft bijna een hele plak bananenbrood op (delicious by the way). Bij de ontbijttafel kreeg ook Bouke een echte lach van hem. Goed zo Joshua! Op de kamer weer een fles (we houden hier even aan vast want dan weten we echt dat hij voldoende binnen krijgt) en naar bed. Allemaal 1,5 uur getukt en om 14.00 uur zijn we met z'n allen naar de pagode (Teng-Wang) gereden. Deze pagode is één van de 3 bekendste in (Zuid-)China. Enorm plein, 6 verdiepingen en rondom elke verdieping kun je buitenom lopen. Vandaag een regenachtige dag en meer wind. De buggyzak weer erin gezet (by Bouke). Een leuke voorstelling gezien over het oude China met zang, dans en een klein bandje met hele oude instrumenten en prachtige kleding. Chris heeft een tijd met Joshua op de arm gelopen zodat wij niets hoefden te missen, geweldig. Alleen Chris draagt hem, verder geven we hem aan niemand. Ook de Youmin-Si tempel bezocht. Een belangrijke boeddhistische tempel met een reusachtig boeddha beeld. Het was interessant en Chris heeft ons goed geïnformeerd. Toen ik daar liep was ik zo blij dat ik gekend ben door God en zijn zoon de Here Jezus. Ik hoef geen beeld(en) te aanbidden, wat een genade.

Bouke is deze dagen fotograaf, cateraar, IT-specialist....omdat ik Joshua op mijn arm heb. We hebben erom gelachen. Dan zei ik dat ik die appel wel schilde, zei hij nee joh dan heb ik ook wat te doen hahaha. Maar na vanavond is er echt verandering! Een speelsessie op bed gehad met een Joshua die nu niet continue naar mij toekroop maar tegenover mij bleef zitten en zo leuk ging spelen met het muziekdoosje en blokjes. We hebben een groot gedeelte gefilmd. Nog niet met Bouke maar hij kwam er even bij zitten en wederom een echte lach naar hem (dat was nog niet gebeurd in de hotelkamer). Met omi geskyped en die zwaaide naar Joshua....zwaait hij toch terug...wat een smeltmoment was dat. Hij kan echt spelen, klapt in zijn handjes, zwaait dus :-) en timmert er flink op los met de blokjes en het muziekdoosje. Ging ik met mijn armen door de lucht, deed hij dat ook...hij viel bijna achterover, te leuk. Nog even en hij wil ook bij papa op schoot etc. Bouke wacht geduldig af, wat goed is voor Joshua zegt hij, mijn grote schat.

Micha wacht een actief broertje, een broertje dat kan kruipen, lopen (nog echt baby-achtig hoor) en snel bij dingen is (nee Joshua niet de camera :-). Iets wat Micha nooit heeft gedaan. 2 heel verschillende jongetjes, dat wordt gezellig in huize Akkerman.

O ja, nog even iets vertellen over het eten (of ben ik nu te langdradig....). Wij ervaren elke avond een ware SMAAKSENSATIE. Wat lekker, al die kruiden over de kip, eend etc. Zoete boontjes, rundvlees in koriander, soort van bapao zonder vulling met warme vanillesaus (te lekker), heet gekruid rundvlees met champignons en zo elke avond nieuwe dishes. Chris bestelt voor ons wat wij komen daar niet uit (hoe anders als je Yvonne van K3 to be in je reisgroep hebt zitten....)

Dit geeft jullie wel weer genoeg leesvoer...morgen gaan we naar het kindertehuis. Om 09.00 uur op pad. Jullie horen hoe het geweest is.

Heel veel dank voor jullie reacties, zovelen, bekend en ook onbekend, geweldig!

Joshua-dag

Not hidden but out in the light
To shine, to live, to be
Our child, our son
To love...forever!

Zijn zwarte oogjes, zijn korte koppie, een moedervlekje achter op zijn bolletje, zijn bolle voetjes, volle handjes, zijn buikje, zijn tandjes, zijn schisis, ons kind is PRACHTIG. Een geschenk van de Gever van het LEVEN.

Ontzettend gelukkig, blij, dankbaar en trots zijn wij op onze zoon JOSHUA TAO die wij vandaag op zondag 6 november om iets voor 16.30 uur in onze armen sloten.

De overdracht vond plaats in de (grote) lobby van het hotel. Corrie kwam ons halen (zit kamer naast ons) en vertelde dat hij er was. Oh echt! We gaan, tas met Elmo, map met papieren, lijst met vragen en nog wat babydingetjes die we niet nodig bleken te hebben...
We stapten uit de lift en een dame stond met hem op de arm, wij zagen hem van achteren, een prachtig bruin kort bolletje met een groen pakje aan.
Ze draaide om en we hebben eerst hallo gezegd en kort zijn wangetje gestreeld met Elmo bij de hand. Hij keek ons met grote bruine ogen aan en was duidelijk onder de indruk van alles. Ze vertelde erbij dat hij momenteel bang is voor vreemden...
Ik kreeg hem in mijn armen en oh wat moest hij huilen, zijn armpjes uitstrekkend naar de Chinese dame maar die liep wijselijk even weg. Kort daar gestaan en toen gaan zitten om de vragen te stellen. Wat waren we blij dat we die bij ons hadden (Natasja, alle dank aan jou voor deze lijst!). De dame nam Joshua even van mij over zodat hij stil was en we via de gids de vragen konden stellen. Het verliep prettig en snel. Er waren nog 2 kindjes bij (jonger dan Joshua) en die moesten ze overdragen aan Amerikanen in een ander hotel.

Feitjes en weetjes:
- zijn koosnaam is Tao Tao (uitspreken als tauwww tauwwww)
- hij heeft momenteel last van jeuk (en rode plekjes op zijn borst zagen we net) en daarvoor hebben we een zalfje gekregen
- hij is wat verkouden (de airco's in het hotel helpen daar niet bij dus dat zal nog wel even aanhouden, ja de airco staat nu uit :-)
- hij is hard gevallen deze week en heeft een flink plek op zijn voorhoofd, een klauteraar dus
- hij houdt van noodles, rijstepap en diverse groeten en bananen en appels
- hij drinkt water
- vlak voor bedtijd krijgt hij nog een fles pap (net een paar slokken op, hij viel om van de slaap)
- we gaan het kindertehuis bezoeken, yes!, datum wordt nog geregeld
- hij is niet geopereerd aan zijn lipje
- hij heeft 4 tandjes aan de onderkant en bovenkant
- hij stopt zijn fles in het gat waar de schisis zit en gooit het drinken dan naar binnen, gaat allemaal heel makkelijk
- ik heb hem al wat slokjes mogen geven
- hij loopt natuurlijk (wisten we al bij voorstel want hij liep al aan de hand toen hij 9,5 maand was!)
- hij kan me lachen en dat is ook al vastgelegd
- we hebben een uurtje op de hotelkamer gezeten voordat we met Corrie en Chris iets verderop heerlijk hebben gegeten
dat uur wilde hij alleen bij mij, ik heb al wat liedjes ten gehore kunnen brengen (ja jongen je mama houdt van zingen)
- papa Bouke kon daardoor veel filmen en foto's maken
- ik heb hem net midden in het restaurant op 2 stoelen verschoond (tip van Chris de gids want het kon niet op het toilet) Uhhh ok. Met hulp van papa roets zijn broek en pyamabroek (ja, 2 lagen had hij aan) naar beneden, de luier eraf, een fris billendoekje en hup de echte Pamper eromheen, klaar is mama.
- terug op de hotelkamer gehust maar daarna op bed gezet en gespeeld en dat ging supergoed. Actief mannetje hoor. Pakte alles wat ik hem aanbood. Toen ook langzaam zijn jasje en broek uitgedaan, werd toegestaan. Toen ook zijn pyamabroek (hij had het zo warm) en nu ligt hij in zijn pamper in zijn eigen bedje....jullie zouden hem moeten zien liggen.
- hij heeft zich overgegeven aan de slaap toen we aan het spelen waren, hij ging op zijn buik liggen, draaide toen met zijn hoofdje op mijn benen en na nog wat gedraai viel hij in slaap, ik weer zingen natuurlijk haha. Ja hoor, de slaap zette door...en ik heb ook even mijn ogen dicht gedaan. Bouke heeft hem net overgelegd en hij tukt gewoon door. Kijken wat de nacht gaat brengen, maar dit is heel positief.

We hebben met familie geskyped en ook hebben we Micha gesproken. Wat zijn we trots op hem, hij doet het zo goed en zei mijn mama, mijn papa. Ja schat, daar verandert niets aan. Bedankt allemaal! Jullie reacties zijn hartverwarmend, grappig en zo leuk om te lezen hier ver weg in China.

Morgen om 10.30 uur melden in de lobby, dan gaan we geld wisselen en 's-middags gaan we naar Civil Affairs om de procedure te starten en een paspoort aan te vragen.

Dit was een heel bijzondere dag, de dag dat we weer echt papa en mama werden van een zoon. 23 mei 2009 en 6 november 2011, onze zonen uit Taiwan en China in onze armen. To God be the glory!

Touchdown China!

We zijn in het geboorteland van Joshua! Na 2 vluchten zijn we om iets na 20.30 uur (bij jullie 13.30 uur) geland in Nanchang en waren we om 22.00 uur in het hotel.

Het afscheid van Micha viel mij toch zwaar, maar geen tranen waar hij bij was. Bij opa op de arm zwaaide hij ons vrolijk uit, wat een schat, hij heeft het zo goed gedaan. 18 dagen is toch wel veel snikte ik tegen Bouke in de auto. Toen op naar zus Tabita die ons met onze auto weg zou brengen naar Schiphol. Een uur te vroeg waren we er en bij de Deli zagen we ons contactpersoon met haar man die zouden assisteren bij het inchecken. Na wat gedronken te hebben, vertrokken we naar Vertrekhal 2 en zagen we daar onze begeleidster en één ander echtpaar. Iets later arriveerde ook het 3e stel en konden we als groep gaan inchecken. Fijn dat ons contactpersoon er bij was want ze doen de laatste tijd moeilijk met buggy's inchecken als je op de heenweg geen kindje bij je hebt. 100 euro! Het is een gedoogbeleid van KLM/China Southern en Air France maar iemand die het niet weet, belt zijn manager en gaat daar dan niet tegenin. We moesten ons melden bij de servicebalie. En daar was het zo gepiept. Oh voor een adoptiekindje, nee hoor, dat mag FOC mee (Free of Charge). Yes! Onze eigen buggy bij ons. We hadden geen 100 euro betaald maar dan hier één gekocht.

Afscheid genomen van mijn zus die met neefje Levi bij de grote M ging eten en wij gingen door de douane. We gaan meestal naar rechts (Europese vluchten) maar dit keer naar links (Internationale vluchten joehoe). Lekker gegeten daar bij de Holland Boulevard! Hebben ze rechts niet hoor :-)



We vlogen met een A380 (Airbus) van China Southern in 10 uur tijd van Amsterdam naar Beijing. 2, gangpad, 4, gangpad, 2. Wij zaten in het midden. Wat een supergoede vlucht hebben we gehad. Een stijging die zo smooth ging, de vlucht zelf ook, geen turbulentie of andere enge dingen en wat een zachte landing. Ik vlieg graag in grote vliegtuigen! Het touchpanel op de stoel voor me leek high tech maar wat een gehannes om te touchen zeg. Ik ging harder drukken maar wilde de persoon voor mij ook niet uit zijn stoel wippen....zoals een Chinees rechts van mij. Die hamerde maar door, de man voor hem was not amused. Ik heb geen ruzie gehad :-) Filmpje gekeken en vooral de Distance info vind ik altijd te gek. Ik kan op dat schermpje blijven kijken. En ook het schermpje met de tijdzones was zo leuk. We zijn via Polen, St. Petersburg, zo die ronding over Rusland gemaakt en toen zo naar Beijing. Super. Om 14.00 uur (jullie tijd 07.00 uur) landden we op Beijing National Airport. We zijn in Joshua's geboorteland, in zijn tijdzone (met dank aan dat handige tijdzone infoschermpje). Door de douane, zonder problemen en vriendelijk geholpen en ook nog een groepje van K&T gezien die ook in ons vliegtuig zaten. Ik herkende hun zoon en heb ze kort even aangesproken. Zij staan net als wij met onze link op www.overdemuur.nl. Rara, wie zijn het?



Na de koffers van de band te hebben gehaald, stond er een dame met bordje Meiling op ons te wachten. We namen afscheid van de andere echtparen en gingen samen met onze begeleidster door naar de vlucht van Nanchang. We vlogen weer om 18.30 uur met een kleiner vliegtuig, 1 gangpad in 2 uur naar Nanchang. Hier wat meer turbulentie maar ik had nergens last van...ik doorgewinterde traveller. Gezellig gekletst (nee Bouke sliep gelijk al) met de andere adoptiemoeder die al zoveel ervaring heeft, haar meiden zijn al 15 en 19. We waren er zo. Daar stond Chris (de hoofdpiet uhhh gids:-) op ons te wachten. Voor al die luggage van ons was een busje geregeld en om iets voor 22.00 uur waren we in het Jinfeng Hotel. Chris wees ons waar we een supermarkt konden vinden en na even opgefrist te hebben, even een loopje naar buiten voor flessen water, cola, chips en noodles. Na een heerlijke, warme douche zitten we nu relaxt op de hotelkamer met een portje.

Morgen, zondag 6 november 2011 wordt het inderdaad Joshua-dag!!!
Zojuist de bevestiging gehad van Chris. Om 15.30 uur moeten we in de lobby zijn en om 16.00 uur wordt hij gebracht....slik. In een stad van 4,5 miljoen inwoners (klein voor een Chinese (provinciehoofd)stad) gaat het ons om dat ene jonge leven dat wij een volwaardig leven willen geven. Een leven dat hij hier nooit zal krijgen omdat hij een zichtbare handicap heeft (wij zien dat niet zo maar Chinezen zeer zeker wel)....hebben wij ons laten vertellen. Wij zien uit naar dat ene gezichtje, dat jongetje die wij onze zoon mogen noemen. En morgen is DE dag.

Geen muren, geen beperkingen, geen afwijzingen maar liefde, aandacht, zorg, vriendjes, een grote familie (Chinese kinderen zijn bijna altijd alleen) en alle mogelijkheden om zijn LEVEN te LEVEN zoals hij dat wil.

Zijn bedje staat klaar en een (roze haha) kinderbadje (we hebben een grote douche). Wij hebben Elmo erbij gezet, de speelgoedjes, de Nijntje kaakjes, de rijstwafeltje, de Bambix, de fles en tuitbeker (wat je wil Joshua) en voor de zekerheid toch nog een pak Nutrilon meegenomen. Zijn schoentjes, kleertjes, slingertje en ballonnen, schat je bent zo welkom.


Om 10.00 uur gaan we met onze begeleidster ontbijten, nog wat vers fruit kopen of zo en dan tikt de klok vanzelf 16.00 uur.

Nog 1 ding: wij voelen ons echt gedragen door gebed. Bedankt aan diegenen.

Liefs uit Nanchang, niet te geloven maar daar zitten we toch echt.