We welcome...

We welcome...

zaterdag 31 december 2011

2011-2012


De laaste dag van het jaar, dat blijf ik een bijzondere dag vinden. De dag begint als alle andere dagen maar na de middag is het voorbereiden op oudjaarsavond en op het laatste moment is een van ons dan vaak toch nog even in de supermarkt te vinden. Kerst vieren we met familie en oud&nieuw vieren we met vrienden.

December is een maand van terugblikken op het afgelopen jaar maar ook praten over het nieuwe jaar dat morgen begint: 2 kindjes uit Taiwan komen vermoedelijk thuis, het aankomstfeestje en het opdragen van Joshua in januari.

Wat gaat 2012 ons brengen? Wat kan ik in 2012 geven? Heer, help mij om echt op U gericht te zijn, dat mijn leven een klein beetje een weerspiegeling mag zijn van Uw leven. Ik ga zo vaak mank en heb Uw vergeving en leiding nodig, ied're dag. Dank voor Uw bewarende hand over ons allen.

Neem mijn leven, laat het Heer,

Toegewijd zijn aan uw eer.

Maak mijn uren en mijn tijd

Tot uw lof en dienst bereid.


Neem mijn handen, maak ze sterk,

Trouw en vaardig tot uw werk.

Maak dat ik mijn voeten zet

Op de wegen van uw wet.


Neem mijn stem, opdat mijn lied U,

Mijn Koning, hulde biedt.

Maak, o Heer, mijn lippen rein,

Dat zij uw getuigen zijn.


Neem mijn wil en maak hem vrij,

Dat hij U geheiligd zij.

Maak mijn haart tot uwe troon,

Dat uw Heilige Geest er woon’.

2011 begon goed want we mochten naar de SN-intake (Special Need) voor China. Vol spanning reden we naar Zwolle en laat na 00.00 uur waren we weer thuis. Een paar dagen later ontvingen we een verslag met het hele fijne nieuws dat we bemiddelbaar waren voor een kindje met een special need. Een juichmoment! Een paar weken later zaten we bij ons landencontactpersoon voor uitleg over de te verzamelen documenten.

Op 19 februari is neefje Abel geboren, het 3e kindje van mijn zus en zwager. Heel het jaar hebben we weer veel geboorte- en aankomstkaartjes mogen ontvangen.

Rouwrandjes om ons leven

Met Pasen hadden we een heel gezellig weekendje weg met onze ouders en zussen en aanhang, voor het eerst met elkaar weg. En toen kregen we verschrikkelijk nieuws van vrienden dat hun 2e kindje een paar weken voor de uitgerekende datum was overleden. Ook die gebeurtenis passeert in mijn gedachten. Ik ben nog nooit zo verdrietig geweest, heb nog nooit zo gehuild. Nog zie ik mijn vriendin met hem in haar armen en hebben we samen naar hem gekeken, een compleet mensje met alles erop en eraan maar geen kloppend hartje meer... De dagen erna en de intieme begrafenis op een stralend mooie dag. Ze zeggen dat je met groot verdriet de 4 seizoenen door moet, wil je weer een beetje jezelf zijn, wil je het verlies/de ziekte of wat het ook is een plaats gegeven hebben. Echter je bent niet meer wie je was, je bent veranderd door de gebeurtenis, je draagt iets mee dat zo ingrijpend verdrietig is en dan kun je (naar mijn bescheiden mening) niet meer terug naar wie je was en dat is iets wat je moet accepteren. Wat hebben we dan meer dan ooit vrienden nodig. Ik ken hun diepste verdriet niet maar we hebben wel naast ze mogen staan en nog zijn we verbonden en brengt zo'n gebeurtenis je nog dichter bij elkaar. Friends for life. Ja en voor daarna want alle 4 kennen we onze (Zalig)Maker.


Wil jij mijn vriendje zijn van Elly & Rikkert.

Na Pasen volgt Hemelvaartsdag en Pinksteren en hebben we een HEERlijke tijd gehad bij de pinksterconferentie van Opwekking. Bouke was vrijwilliger bij het verkeersteam en draaide best wat shifts maar dienen geeft zoveel terug en het was voor ons allebei gezegend en opbouwend.
Eind mei, op het aankomstfeestje van het zoontje van een vriendin, kregen we van onze contactpersonen te horen dat onze papieren naar China waren verstuurd. Ik weet nog dat ik terug op de fiets (het feestje was vlakbij trust me :-) stil werd en dankbaar was dat we echt weer mochten uitzien naar een kindje.

We hadden totaal niet gerekend (was ons ook verteld namelijk) dat we dit jaar nog een voorstel zouden krijgen maar we hadden een reputatie hoog te houden haha. Op het voorstel van Micha hebben we nog geen 4 weken gewacht (bizar snel) en dat is bij het voorstel van Joshua weer gebeurd. Voor de grap zeggen we het waren vast de foto's. Op donderdag 23 juni net voordat ik tegen Bouke zei ik ga naar bed ging de telefoon. En 5 maanden later op 23 november kwamen we door de douane met onze 2e zoon Joshua Tao. Sinterklaas en kerst, alle dagen van nu af aan en zolang het ons gegeven is met 2 prachtige zonen.

Een gezond en liefdevol 2012 wensen wij jullie van harte toe.
Bouke, Saskia, Micha & Joshua


maandag 26 december 2011

Christmas Day

Croissantjes jammie
Bijbelverhaal bij het kerstontbijt
So happy together
All dressed up for the newborn King
zus(je) Mirjam, ik, zus(je) Tabita en mam

vrijdag 23 december 2011

Kerstgroet


God met ons, bij ons, met ons lot bewogen.
Niet mijlenver, niet torenhoog verheven,
maar in ons hart en levend in ons leven,
ontfermt Hij Zich in vaderlijk meedogen.

God met ons, is dat niet het grootste wonder?
Die grote God ziet op de kleine aarde
ons mensenkind'ren en wil ons aanvaarden;
wil ons vergeven, niemand uitgezonderd

Immanuël, God met ons, zal Hij heten.
Eertijds voorzegd, nu levend in het heden.
Wie Hem aanvaardt, ontvangt de ware vrede
en mag zich immermeer geborgen weten.

Met deze woorden (van Jelly Verwaal) wensen wij onze lezers op het wereldwijde net liefdevolle en gezellige feestdagen toe.

A4: Bouke, Saskia, Micha & Joshua

woensdag 21 december 2011

4 weken thuis: wennen & hechten

Vandaag zijn we 4 weken thuis.

Nieuws van de dag: ik heb ook MRSA en zal net als Joshua een behandeling moeten ondergaan. Deze week verwachten we daar een telefoontje over.

Verder zijn we tussen alle bedrijven door bezig met wennen en hechten. Ons nieuwe gezinsleven krijgt vorm maar we moeten ons wel opnieuw 'zetten' zeg maar. Een nieuw gezinslid is toegevoegd, van 3 naar 4 is een andere 'zetting'. En dat merken we allemaal in meer of mindere mate. Onze nieuwste aanwinst lijkt zich het beste te zetten, te voegen. Een lieve vrolijkerd is het, hij kan zo lekker lachen, heel ondeugend kijken met die prachtige zwarte kijkers en heel de dag eten (wat we natuurlijk niet doen).


Ik geniet nog heerlijk van mijn verlof en mijn dagen zijn..nee worden gevuld door mijn 2 jongens. Op woensdag ben ik alleen met Joshua want dan gaat Micha naar het KDV, dat laten we doorlopen ook al ben ik met verlof, leuk voor Micha en zijn vriendjes daar en leuk voor Joshua die mama dan even alleen heeft. Sinds we thuis zijn, doet Micha geen middagtuk meer maar speelt hij met zijn speelgoed, kleurt hij of kijkt hij Thomas de Trein/Cars/Het Zandkasteel. Dat gaat goed en hij valt 's-avonds zo in slaap. Halverwege de nacht wordt hij huilend wakker en slaapt hij tussen ons in verder. Dat is al zo sinds we terug zijn, zal allemaal met de nieuwe gezinsituatie te maken hebben want het is niet eerder gebeurd. Mijn lieve oudste.


Micha moet het meest wennen. Samen spelen gaat (nog) niet, Micha is zijn speelgoed aan het bewaken en verdedigen en komt zelf (bijna) niet aan spelen toe. Heeft J een auto dan wil M die. Gaat J dan naar de loopfiets, schreeuwt M 'mijn fiets Josh'. M moet mama delen en dat is moeilijk. Nu hij 3 is, horen we ook veel 'neeee ik doen' of 'stomme...knijper' haha. Omdat hij weet dat hij geen stomme mag zeggen tegen ons gaat hij het tegen dingen zeggen. Wel spitsvondig. Stomme is momenteel een triggerwoord voor hem. Ik ben aan het beraden wat we kunnen doen: stomme negeren of blijven reageren en corrigeren. Tips zijn welkom.

Leuk is het om de wat/waarom vragen te horen van je 3-jarige: Wat ben je aan het doen mama? Wat is dat papa?

De broertjes kunnen niet samen spelen maar wel samen op de bank springen (wat niet mag), samen gillen (dat mag even), samen op een loopfiets/eland en samen in bad spetteren. Veel gaat dus wel samen, komt goed. Tijd is het toverwoord en ik moet geduld hebben en flexibel meebewegen.


Thuis zijn vraagt energie, geduld en creativiteit maar ik wil niets liever dan zorgen voor mijn jongens en van ze genieten.

dinsdag 13 december 2011

THUIS en op pad

Sorry beste volgers, morgen is bijna 2 weken later geworden. Shame on me. The boys keep me busy :-) Maar ze liggen allebei heerlijk te slapen, de kerstboom is versierd, de keuken is aan kant en dus time for an update!


Waar was ik gebleven? O ja, op naar huis. Met z'n viertjes naar huis gereden, Micha voorin bij papa en ik bij Joshua. Niets slapen, ik kon mijn ogen bijna niet open houden maar daar had de rest geen last van. Om 05.15 uur reden we de straat in en zagen we ons huis, heerlijk om echt thuis te zijn. De vlag hing uit met ballonnen en er brandde een lichtje. Omdat de jongens zo wakker waren, zijn we wakker gebleven. Koffers en tassen uitgeladen en toen kop koffie/thee gedronken, kaarten lezen, post doornemen en Micha en Joshua aan elkaar laten wennen en een rondje door het huis gelopen met elkaar. Om 07.00 uur hebben we ontbeten (thanks to mam voor de boodschappen) en om 09.00 uur zijn we naar bed gegaan. Micha heeft toen tot 12.00 uur getukt en wij 2 uur en tussendoor een fles voor Joshua die ook 'gewoon' in zijn eigen bedje ging slapen! Wauw, wat waren we blij.

De rest van de dag zijn we wakker gebleven en om 19.30 uur lag ik te slapen op de bank, helemaal op. Ook de nachten daarna vroeg naar bed. Echt last van de jetlag, nee, geen van ons, niemand is 's-nachts klaar wakker. Prettig hoor.

Eerste ontbijt samen = A4
Joshua zat nog aan 4 (pap)flessen toen we uit China kwamen maar dat is niet nodig voor zijn leeftijd maar die flessen gaven houvast en zekerheid dat hij dronk (hij wilde in China geen water/sap etc. namelijk). Daar zijn we met paar dagen vanaf gestapt en nu zijn het er nog maar 2; zodra hij wakker wordt en voor hij gaat slapen. Joshua eet alles, echt geweldig: boterhammetje met smeerleverworst, jam, appelstroop, eierkoek, sultana, rijst, spruitjes (echt), fruit, toetjes en vooral alles wat wij eten. Hij laat het zich lekker smaken allemaal en eet beter dan Micha. Hij wil het liefst alles zelf in zijn mond doen maar dat gaat nog niet zo goed dus dat mag aan het eind als hij bijna klaar is. Dan zit alles en iedereen er onder. Wat een heerlijke, lieve, ondeugdende kliederkont:



Het campingbedje heeft 2 weken aan ons voeteneind gestaan maar is niet gebruikt want Joshua slaapt door en in zijn eigen bedje. Wat een heerlijkheid, ik ben iemand die zijn (zeker 8 uur) slaap nodig heeft. Bouke is een geweldige papa en we doen de zorg voor de kinderen ook echt samen. De eerste 4/5 nachten kwam Joshua nog 1x, dan ging ik eruit en met hem in de schommelstoel zitten en Bouke ging eruit en maakte de fles. Fles erin en ik kon hem daarna (meestal) slapend weer terugleggen en kroop ik ook mijn bed weer in. De hechting tussen ons en Joshua en Joshua met ons en het huis, zijn omgeving en zijn broertje gaat echt goed. Hij doet de gebaren mee met Klap eens in je handjes, hij brengt iets naar papa als ik dat vraag en andersom, hij komt naar ons toe als we hem roepen en ook samen dansen en spelen met papa en Micha vindt hij helemaal geweldig. Net als badderen (in het grote bad of de wasbak). Als je vraagt Joshua mag ik een kusje gaat dat prachtige mondje open...

Terug naar de week van de aankomst
Donderdagochtend kwam Bouke's zus met de kinderen op bezoek (die konden helaas niet naar Schiphol komen) en dat ging ook prima met Joshua. Zus Mirjam had een cake met blauw/witte muisjes gebakken dus we hadden iets lekkers bij de thee. Daarna zijn we naar het gemeentehuis gegaan om Joshua aan te geven en in te laten schrijven in de Gemeentelijke Basis Administratie. Hij heeft ondertussen een BurgerServiceNummer (helaas op zijn Chinese naam...toch niet helemaal goed gegaan grrrrr maar Bouke regelt dit verder gelukkig) en staat ook ingeschreven bij de verzekeraar. De aanvraag tot inschrijving in het geboorteregister in Den Haag hebben we ontvangen en moeten we een dezer dagen in gang zetten, dit kan schriftelijk afgehandeld worden.

Op zaterdag de 26e kwam de Sint naar het werk van papa en mama. 's-Morgens is Micha met Bouke weggeweest en 's-middags zijn we met z'n vieren naar mijn werk geweest. Het was superdruk maar het ging zo goed. Veel mensen kwamen feliciteren maar Joshua bleef er rustig onder en toen de Sint er eenmaal was, zaten ze allebei bij papa op de grond en mama maar filmen en foto's maken haha. Ons eerste gezinsuitje en het ging relaxed.




Een week later op 1 december hadden we de adoptiescreening in het Sophia. Omdat de MRSA-uitslag nog niet bekend was, werden we uit voorzorg in de infectiekamer ontvangen compleet met schorten en mond- en haarkapjes. Joshua vond het goed totdat de arts-assistent hem wilde bekijken, hij zette het op een krijsen maar liet zich daarna gelukkig door ons weer troosten. De long- en handfoto (voor leeftijdverificatie) moeten nog genomen worden omdat we het ziekenhuis niet in konden. De bloeduitslagen wachten we nog op. Het is verder prima verlopen, niets ontdekt wat wij nog niet wisten. De kinderarts is dezelfde arts die we ook in het Schisisteam zullen treffen, een prettige eerste ontmoeting. Ook de nurse practitioner van het Schisisteam was aanwezig en een fotograaf voor foto's van zijn gezicht, zijaanzichten en de binnenkant van zijn mond (drama om dat spiegeltje in zijn mondje te krijgen, hij hield zijn kaken stijf op elkaar) maar het is gelukt.

Toen kwam het Sinterklaasweekend met zaterdag het heerlijk avondje bij mijn zus met de hele familie. Campingbedje mee en we zouden kijken hoe het zou gaan. Eerst kadootjes voor de 5 kleinkinderen en toen die op bed lagen (ja ook onze Joshua heeft geslapen!) kwamen de lootjes met gedichten. Wij hadden vrij-af gekregen maar toch had de Sint voorzien. Een ouderwets gezellige Sinterklaasavond was het...met een korte film van onze reis naar China die Bouke had gemaakt. Weer een uitje dat goed verlopen is.


Maandag 5 december moest Micha naar het CB voor de ogentest. Joshua was er ook bij en de kinderarts heeft vast kennisgemaakt. Praatje pot over Micha (hij kon van de 3 blokjes geen bruggetje bouwen zoals zij voordeed maar hij stapelde ze wel kaarsrecht, typisch Micha. Zijn gegevens: 85 cm en 11,3 kilo. Joshua is zo'n 10 cm korter maar weegt maar een kilo minder (laatste info uit China). Micha is klein en mag blij zijn als hij 1.60 m haalt. Ik hoop nog iets meer. Hij is niet zo'n goede eter, ontbijt gaat prima (Brinta) maar brood en avondeten niet zo terwijl Joshua zijn bordjes zo goed als leeg eet. Toen de ogentest, ik moest mijn lach in houden en dat lukte net. Het was een brilletje met een afgeplakt oog. Een piratenbril Micha. Nou toen was het helemaal geweldig en stoer om die bril op te mogen. Thuis de plaatjes geoefend en kon ze aanwijzen en benoemen als ik ze aanwees. De kinderen moeten tot de een na onderste rij alles kunnen zien. Micha had met de een na onderste rij moeite en maar 1 plaatje goed aan beide ogen i.p.v. 3. Of ik nog een keer terug wil komen. Prima joh, moet binnenkort toch weer met Joshua. Maak me er niet druk over en trouwens hoe cool zijn brillen tegenwoordig.

Lachwekkend of niet?
Dinsdag 6 december verjaarde Bouke en nu zijn we weer even even oud. We zijn samen naar de film geweest (Nova Zembla) en checkte regelmatig onze mobiel. We hebben Joshua zelf op bed gelegd en hij heeft al die tijd geslapen en omi zat op de bank met Micha. Heerlijk, wat gaat het toch goed met onze jongste.

Vingerverven voor papa
Die dag kwam ook de dame van het CB langs voor de intake, dezelfde aardige meid als toen bij Micha. Algemeen praatje en info gegeven die ik kon geven. Het belangrijkste is het entschema dat gemaakt moet worden. Als de kinderarts belt met de bloeduitslagen geeft hij ook door welke antistoffen hij al in zijn bloed heeft en kunnen we bepalen welke inentingen hij nog moet krijgen.

Intake Schisisteam

Vorige week werd ik gebeld dat Joshua MRSA-positief getest is. Ook wij hebben ondertussen de kweeks opgestuurd en het is wachten op het resultaat, ergens volgende week verwacht ik. Gisteren hadden we de intake bij het Schisisteam en hebben we in 1 gesprek kennis gemaakt met de plastisch chirurg (die komt als eerste aan bod), de kaakchirug, de KNO-arts en de orthodontist. I.v.m. de MRSA waren we als laatste aan de beurt en zij wederom met schorten en kapjes. Ze hebben Joshua bekeken en in zijn oortjes gekeken (hij moet buisjes zoals veel kinderen met een schisis). We hoopten op een datum voor de 1e operatie maar nu hij de MRSA-bacterie bij zich draagt, gaan we eerst een behandeling doen. De behandeling bestaat uit 1 week behandelen (hoe en wat hoor ik van de kinderarts die ons gaat bellen) en daarna moet hij 6 weken elke week een test doen. Zijn ze alle 6 negatief dan is hij MRSA-vrij. Daar hopen we erg op. Wederom allemaal aardige artsen die ons goed geïnformeerd hebben. Ik sta te kijken van de vriendelijkheid (niet dat ik veel ervaring heb met artsen maar toch) zou het komen omdat het een kinderziekenhuis is? De KNO-arts zorgt dat we een uitnodiging ontvangen voor een gehoortest (buiten het ziekenhuis, komt dat even goed uit i.v.m. de MRSA). We hebben onze eerste stappen in de medische molen gezet en we zijn positief en nuchter.

Mijn vriendin attendeerde mij op een nuttige website: www.mrsa-net.nl

zaterdag 26 november 2011

Vertrek en aankomst

A3 is geland (zij het met flinke vertraging) en dus is A4 compleet! Waar moet ik beginnen? Even terug naar een paar dagen geleden maar laat ik beginnen met te schrijven dat het goed gaat met Joshua en met ons. We hadden ons ingesteld op een heftigere wen- en hechtperiode maar het gaat bijzonder goed. Ok, we zijn net thuis maar dit is een prettig begin.

Dinsdagmorgen op tijd wakker en de laatste keer ontbijt in het Novotel (ook dit keer waren wij weer als laatste...je hebt toch iets hoog te houden haha) en op tijd stond het busje klaar dat ons naar Beijing Capital Airport zou brengen, Terminal 2...nog niet wetend dat we die dag nog een keer de afslag Terminal 2 zouden nemen :-) In de hal van het hotel nog een groepsfoto op de trap samen met Chris en toen scheidden onze wegen: Chris ging met de trein terug naar Nanchang en wij on our way tot Amsterdam. De stemming zat er goed in, we hadden het vooral over...............thuis, Micha en de dochters van Anton en Anja.

Terminal 2, de eerste keer haha
Geen rij bij het inchecken echter de dame achter de balie zat me toch druk te tikken en naar ons idee moeilijk te doen. Op een gegeven moment, echt waar, stonden er nog 3 achter haar zich met onze incheck te bemoeien. We hebben er bijna een uur! over gedaan pffff. De zoveelste cracker voor de kinderen en Joshua weer een fles. Hup door de douane dan konden we nog even wat eten voor we aan 10 uur vliegen begonnen. Hup door de douane is met een gezelschap met kids en best wat handbagage een warme aangelegenheid. De buggy's moeten ook op de band, dus met Joshua door het poortje, piep en dus armen wijd, oh nee, 1 arm wijd want op de andere arm zit je kind, dan overhevelen naar je andere arm en andere arm wijd. Ondertussen hadden zij ons kwijtgeraakte aardappelschilmesje gevonden en verdween dat in de prullebak. Evenals een dicht flesje koud water (for the baby bottle mocht niet baten). Met je kind op je ene arm, je riem, horloge etc. omdoen en je tassen pakkend want de band liep vol door onze spullen.

Nog niets aan de hand.
Weinig mensen, het was zo rustig op Internationale vluchten....bij gate 12 aangekomen zaten ook maar weinig mensen en dat bleef zo. We hebben straks lekker veel ruimte zei ik nog. Dat veranderde vrij snel. Er kwamen op het eind flink wat mensen aan (later wisten we dat zij door een bus waren opgehaald vanuit een hotel omdat hun eerdere vlucht naar Amsterdam compleet mislukt was. De mensen waren een dag eerder vertrokken vanuit Beijing en na 6 uur bij Moskou omgekeerd en teruggevlogen naar Beijing, 12 uur in het vliegtuig voor niets. Oorzaak: mist) Die mensen zaten er flink doorheen toen ook deze (en onze) vlucht was vertraagd voor onbepaalde tijd. Bagage was ingecheckt, de buggy's gelukkig niet! en dus alleen met handbagage werden we teruggeleid naar de douane waar we gewoon weer moesten passeren zoals elk ander. Toen op bussen gewacht die ons naar een hotel in de buurt brachten. Een crappy hotel, de kamer leek wel een bunker. Het (smakelijk) eten werd wat later bezorgd en in het kleine restaurant was net plek voor iedereen. Praatje gemaakt met enkele Nederlanders, verder ook veel Australiërs en Engelsen die op doorreis waren. Een vrouw van 74 was al vanaf maandag onderweg naar Engeland om haar 94-jarige zieke moeder te bezoeken. Ze reisde alleen omdat haar man niet kan vliegen i.v.m. gezondheidsproblemen. Een lief en kwiek (schrijf je dat zo) vrouwtje dat gelukkig opgevangen werd door weer een andere reiziger. Zo ontstaat er toch een band tussen mensen. Ik zat naast deze dame en haar tijdelijke begeleidster in het vliegtuig en het was gezellig. Natuurlijk ook een praatje over Joshua, ze vonden hem geweldig. Glim, glim.

Vertraging door mist
We konden online in het hotel om familie (verder) in te lichten en Meiling te mailen. Al die tijd stond onze vlucht nog gewoon op de tijd van 17.40 uur. Men wist hier (in NL) nog niets van vertraging. Toen ik aan het Skypen was met m'n vriendin Esther (de enige die op dat moment online was en ik wilde even Nederland horen) hoorden we een gejuich opstijgen. Bouke naar beneden, ja hoor, over een half uur worden we opgehaald, we gaan vliegen! Wat een ontlading bij de gestrande reizigers maar toch ook bij ons. Zo blij dat we daar niet hoefden te slapen, met name voor de kinderen, weer een andere plek.

Weer door de douane met dezelfde serieuze beoordeling van onze documenten en de veiligheidscheck van voor af aan....gewoon maar ondergaan zeiden we tegen elkaar. We mochten als eerste aan boord (dankzij de kids) maar toen weer wachten want het waaide te hard. Uiteindelijk nog 2 uur stil gestaan en toen om 23.15 uur stegen we op (ruim 8 uur vertraging). Een prima vlucht gehad, ik heb voornamelijk met Joshua gelopen/gezeten/gehusd/geslapen en zelf bijna niet geslapen, wel gezellig gekletst met Ida en (oma) Nel waar ik naast ben gaan zitten. Zij zaten met elkaar op de 1e rij achter de 1e klas en hadden daar veel ruimte. Bouke en ik zaten wat rijen naar achteren. Hun kinderen lagen voor hun op de grond en dat is met wat protest toch geaccepteerd door de bemanning. Hun knullen en ook Ke Mei hebben zo heerlijk geslapen. We telden de uren af: de eerste 2 uur zitten erop, nog een uur en we zitten op de helft, we zitten al boven Finland, Denemarken en toen was Groningen op het kaartje te zien, yes Nederland.
Eindelijk naar huis!
Dit vliegtuig brengt je naar Nederland Joshua.
Joshua een zetpil gegeven en net voor de daling nog een fles. Hij is zo lief geweest, hij zat bij mij op schoot en gaf geen kik, kanjer. Om 02.15 uur landden we veilig en smooth op Schiphol. Een luid applaus van iedereen, niet zo gek na alles. Micha, Micha staat aan het eind van de slurf. Hij vond het gaaf dat hij een pasje had gekregen en samen met de andere kinderen hebben ze ons opgewacht en naar het vliegtuig gezwaaid.

Zwaai maar naar het vliegtuig,
daar zitten papa en mama in.
Het was zo geweldig zijn gezichtje te zien aan het eind/begin van de slurf, met wat tranen gaf ik hem toch een dikke knuffel, heerlijk om dat lijfje weer vast te houden. Hij was zo lief, zo ontspannen en het eerste wat hij zei tegen Joshua: Hoi Josh, hoe gaat het? We hebben de broertjes aan elkaar voorgesteld en dat was heel schattig en een bijzonder mooi moment. Heel ontspannen.

A3 = A4
De dochters van Anton en Anja stonden daar ook en konden nu eindelijk hun zusje Ke Mei in het echt ontmoeten. Mijn zus was er bij en natuurlijk A&I van Meiling. Onze reisbegeleidster kon er helaas niet bij zijn i.v.m. haar werk nu onze vlucht zo heel vroeg was ineens. Het was zo rustig, wat wil je om 02.15 uur, dan is Schiphol zo goed als dicht. De gate lag zo dicht bij de douane dat we er in 5 minuten waren en na een korte check konden we door en zwaaien, zwaaien, zwaaien naar familie en vrienden die gekomen waren ondanks dat vreselijke tijdstip. We zijn naar de ramen gelopen en daar Joshua laten zien, handkussen uitgedeeld en weer gezwaaid. Even wachten op de koffers en toen met elkaar door de deuren. Een spandoek gemaakt door neefje Levi en nichtje Jente met Welkom thuis Joshua en blije mensen. Iedereen begroet, afscheid genomen van onze leuke reisgenoten en nog wat met elkaar gedronken bij de koffie corner voor de Déli.

Nee, je kijkt niet dubbel, dit zijn mijn 2 prachtige zonen!!!
Morgen schrijf ik verder over de eerste dagen thuis. Oordeel zelf, hier een kiek van gisteren. De boys liggen nu uitgeteld in bed na Sinterklaasfeesten op ons werk en wij zitten met een portje op de bank, onze eigen bank. Life is good. Thank you Lord for all your blessings.

dinsdag 22 november 2011

update

Zoals het er nu uitziet landen ze rond 2:15 - 2:30


Het blijft nog even afwachten, maar dit is het laatste nieuws.
Houd het internet maar in de gaten!


groetjes Tabita

Laatste nieuws ... ze zijn onderweg!

Ze zijn onderweg naar huis en hopen om 00.00 uur Nederlandse tijd te landen op Schiphol. Yes, ze/we hoeven geen dag meer te wachten!
Houd zelf even de vlucht in de gaten op teletekst voor eventuele laatste veranderingen.

Misschien tot vannacht op Schiphol!

Groetjes van Saskia's zus Mirjam

maandag 21 november 2011

vertraging - annulering

Vanuit Nederland een berichtje van Tabita ( Sas d'r zus:)

Een telefoontje uit China vanmorgen geeft aan dat de vlucht voorlopig geannuleerd is :( #Stommemist!
Zij balen, wij balen maar het is niet anders.
Ze wachten op een hotel en laten dan weer iets horen.

Ik laat hier weten wanneer er weer nieuws is.

Bye bye China

Mijn laatste update vanuit Beijing, China. Na 10 dagen Beijing vertrekken we morgen weer naar huis, naar Micha, naar onze familie en vrienden. Het is geweldig geweest, na 18 dagen China, na 14 dagen samen met Joshua in China willen we beginnen aan ons nieuwe gezinsleven thuis in Nederland. A3 = A4 en vanaf morgen compleet als we Micha weer bij ons hebben.

Gisteren een leuke dag met ons drietjes gehad. Wederom uitgeslapen en ontbijt gemist en net voor de middag met de metro naar the Pearl Market geweest. Bij het bakkertje om de hoek eerst nog even een broodje en jus d'orange gehaald. We wilden nog wat souveniers shoppen...gelukt! Ook hebben we de namen van de jongens in kalligrafie-letters.



Bij de Mac Joshua zijn fles gegeven en wij een koffie/thee (en Bouke ook nog een hamburger en friet) genomen. 3 opvallende, uitgedoste dames kwamen binnen. Ik dacht Russinnen, Bouke dacht Israeli's. Bouke had het goed. Ik heb ze aangesproken en gevraagd of ze uit Israel kwamen. Jawel. Dus ik (in het foenetisch) Ani medaberet meat ivriet. Zij lachen en verteld dat we uit Nederland kwamen. We moesten in Israel komen wonen want het is er zo mooi. Dat weet ik en gezegd dat ik al een paar keer in Israel ben geweest. Ze gingen nu naar Shanghai en we zeiden shalom. Die korte ontmoeting deed mijn Israël-hart goed! Ik hoop het hare ook.
Van daar een taxi naar het Bei Hai Park genomen, een tip van één van jullie als ik het me goed herinner. Wat een goede tip! Mijn favoriete park in Beijing (en ik kan het weten want ik ben er wel in twee geweest haha). Het was wederom koud (de kou heeft z'n intrede gedaan maar nog wel met een zonnetje) maar dat mocht de pret niet drukken. Het park is prachtig aangelegd met rotsen, trappetjes en is omgeven door water met in het middenin een eilandje met de Witte Dagoba, heel opvallend door de witte kleur. Voordat je daar bent, op de top, kom je nog langs een boeddhistische tempel. Wat ik zou leuk vond, is dat dit heel kleinschalig was, heel intiem en dus in contrast met de enorme pleinen en grote gebouwen/tempels. Voor de tempel hingen ontzettend veel wensen/spreuken/gebeden in de bomen en daarvoor speciaal gemaakte soort van kapstokken. Rood is de overheersende kleur. Ik denk dat het te vergelijken is met onze voorbedeschaal. Bij ons in de gemeente kun je op een briefje je nood of wat dan ook opschrijven en in de voorbedeschaal leggen en tijdens de dienst wordt voor alle noden gebeden die op die schaal zijn neergelegd. Of denk aan de Klaagmuur waar je ook je gebed/wens in de muur kunt stoppen. Het zag er mooi uit.







We zijn helemaal naar de top geweest, op de Dagoba en van daaruit heb je een prachtig uitzicht op de Verboden Stad, echt gaaf. Blij dat we dit park zelf bezocht hebben. Joshua heeft het zo goed gedaan in de buggy. Lekker geslapen terwijl wij het park verkenden en terug zijn we lopend naar het hotel gegaan en heeft meneer lekker rondgekeken. Ook 3 bruidsparen gezien met 3 totaal verschillende jurken, prachtig allemaal. Op de terugweg in een rustig straatje geslaagd voor een Chinees jurkje (want ik kon daar passen) en een warme muts waar ik al wat Chinezen mee had zien lopen. Geen souvenir maar gewoon een leuke muts en omdat ik niet kon kiezen, heb ik er gewoon 2 gekocht.



We waren net op tijd terug want we zouden een uurtje eerder verzamelen met elkaar om naar de Pizza Hut te gaan. Dit keer zonder Chris. Lekker gegeten met z'n allen en wij weer daarna onze bestelling opgehaald bij Starbucks....dat gaan we missen (vooral Bouke de café Macchiato). Met Joshua in bad geweest, wat vindt hij dat leuk. Nog een fles en toen onder de wol. Dan zing ik wat liedjes en gaat hij lief slapen.

Vanmorgen na het ontbijt zijn we naar hetzelfde winkeltje als gisteren teruggeweest en hebben ook de andere mama's hetzelfde Chinese jurkje gescoord. Nog voor een betere prijs ook :-)

Nu een middagdut en daarna inpakken. De weegschaal hebben we al gehaald. Wat doen we aan op de terugweg, wat wil ik meenemen om te verkleden (wil jullie wel fris en fruitig onder ogen komen) hebben we nog voldoende luiers, billendoekjes, melkpoeder, kaakjes, speelgoed en vooral krijgen we alles in de koffers. Wij hebben geen stoel voor Joshua maar hij mag wel 10 kilo meenemen, hebben we nodig ook.

Lieve mensen, de laatste paar regels vanaf hotelkamer 1214. Dankjulliewel voor alle reacties, de tips, de gelukswensen, de lieve woorden.

Dag China, het geboorteland van Joshua. Een land waar ik zo weinig van weet maar door Joshua wil ik er meer over gaan lezen. China, het land waar Joshua niet zal opgroeien. China, het land waar zijn moeder, zijn ouders wonen, hopelijk in goede gezondheid verkeren en weer zullen lachen ondanks het verlies van hun kind. Zo schrijnend te zien waar Joshua is gevonden. Geen achterafweggetje, een karrespoor met her en der hutjes, nee, een grote stad, een drukke straat die welvaart en vooruitgang laat zien, daar is Joshua te vondeling gelegd. En tranen rollen over mijn gezicht terwijl ik dit schrijf. Zijn moeder wilde dat hij gevonden zou worden, daarom lag hij op een plek waar veel mensen komen. Dat is het goede dat wij hem kunnen meegeven, hem kunnen vertellen. Ooit komen we terug als Joshua dat ook wil en gaan we samen terug naar die plek waar zijn leven begon want verder terug kan niet. Maar er is er één die ons kent vanaf het prilste begin en dat is de Here Jezus. Hij zag Joshua gevormd worden in de moederschoot (Psalm 139:13). En vanaf de schoot van zijn moeder kwam Joshua in ons hart toen wij 23 juni gebeld werden. Ik mag zijn moeder nu zijn met dankbaarheid aan zijn moeder die voor zijn leven koos toen ze van hem beviel.

Aan dit lied moest ik de afgelopen dagen denken als ik aan Joshua dacht (Opwekking 710):

Zegen mij op de weg die ik moet gaan
Zegen mij op de plek waar ik zal staan
Zegen mij in alles, wat U van mij verlangt
O God zegen mij alle dagen lang!


Vader maak mij tot een zegen
Ga mij niet voorbij
Regen op mij met uw Geest Heer
Jezus kom tot mij
Als de Bron van leven
Die ontspringt diep in mij
Breng een stroom van zegen
Waarin U zelf steeds mooier wordt voor mij


Zegen ons waar we in geloof voor leven
Zegen ons waar we hoop en liefde geven
Zegen om de ander tot zegen te zijn!
O God zegen ons tot in eeuwigheid


Vader maak ons tot een zegen
Hier in de woestijn
Wachtend op Uw milde regen
Om zelf een bron te zijn
Met een hart vol vrede
Zijn wij zegenend nabij
Van uw liefde delend
Waarin wij zelf tot bron van zegen zijn



zaterdag 19 november 2011

Zomerpaleis en Plein van de Hemelse Vrede + de Verboden Stad

Belangrijkste nieuws vandaag: MICHA is 3 jaar geworden. HIEPERDEPIEP HOERA. We hebben het dus al gevierd maar toch is het vandaag een beetje feest want 3 jaar geleden werd in Taipei County een jongetje geboren dat onze zoon mocht worden. Al 2,5 jaar mogen we hem in ons gezin hebben, hij heeft ons vader en moeder gemaakt na jaren van verlangen. Hij is zo verwend de afgelopen weken en tijdens ons verblijf hier mag hij elke dag een kadootje uit de kadomand pakken en een sticker plakken op de aftelkalender. Dan ook nog eens schoenkadootjes van de Sint gekregen, het is wel erg veel allemaal. En ook hier hebben wij natuurlijk kadootjes voor hem gekocht. Vandaag eten wij hier een taartje (of een brownie...mmm...zag ik net liggen bij het McCafé) maar thuis is het een gewone zaterdag maar wel met een speciaal randje. Micha gaat vanmiddag voor de laatste 3 nachtjes bij Bouke's ouders logeren voor wij hem dinsdagavond als eerste op Schiphol in onze armen sluiten. Dan zijn we compleet!

De grote bezienswaardigheden hebben we na vandaag gezien. Gisteren hebben we een bezoek gebracht aan het Zomerpaleis en in het zonnetje kon onze jas uit, heerlijk weer. De keizer wilde net buiten de stad de zomer doorbrengen en de koelte opzoeken. Er is daarom een groot meer gegraven door boeren die daar akkers hadden. Water geeft verkoeling. Het is een groot meer waar je met een bootje op kunt varen, ook in november nog. Een heel eind langs dit meer gelopen onder een balustrade speciaal gemaakt voor de keizer. Een eind verderop ligt een marmeren dragon boat waarop de keizer naar de dragon boat races keek. Tussen de middag bij een tentje rijst met kip-kerrie op en tegen 15.00 uur waren we weer in het Novotel. Rustmomentje (tuk voor Micha en Bouke en ik kop thee en update schrijven en beetje surfen) en om 18.00 uur weer aan de ronde tafel gegeten.



En tussendoor is het genieten, leren we Joshua beter kennen, wordt hij losser naar ons en neemt ook het houden van toe. En papa en Joshua dat is helemaal ok, kijk maar naar de foto's.







Vandaag zijn we om 10.00 uur lopend naar het Plein van de Hemelse Vrede en de Verboden Stad gelopen. Dat ligt tegenover elkaar. Het plein is het grootste plein ter wereld (800 x 550 meter geloof ik) en elke 5 jaar wordt hier die enorme parade gehouden. Achteraan het plein staan twee reusachtige rechthoekige tv-screens met beelden van de provincie Hunan waar Mao vandaan komt. Chris vertelde ons een gezegde over Hunan: terrible mountains bring terrible people. Op dit plein (met op de achtergrond het portret van Mao) is de groepsfoto gemaakt (helaas zonder Corrie) en dat krijgen we in een boek met allerlei info over het plein, de stad etc. Een heel mooi aandenken dus. De zon schijnt weer maar het is nu echt koud. Het was best aanpezen voor de kids maar ze hebben het volgehouden en ik denk dat ook in de andere kamers een tuk wordt gedaan.


De Verboden Stad is kolossaal, imposant en wijds, ongelooflijk. Je loopt van het ene gebouw naar het andere over grote pleinen, op een gegeven moment lijkt het op elkaar en weet je niet meer over hoeveel pleinen we nu al gelopen hadden. Chris vertelde waar elk gebouw voor diende en zo krijg je een beeld van het leefgebied van de keizer...en zijn honderden concubines. Het was erg druk, ook veel (reis)groepen Chinezen.



Op de terugweg hebben wij met z'n drietjes even een hamburger bij de Mac naar binnen gewerkt en nu is het weer chillen op de hotelkamer. Vanavond weer naar ons stamcafé/restaurant en daarna gaan we een brownie eten voor Micha's verjaardag.

Nog 3 nachtjes slapen...

Berichtje voor die andere adoptiemama: je kritische noot was niet zo leuk op de vroege morgen. Maar met kritiek moet je iets doen en dus heb ik over jouw woorden nagedacht. Ik wil erop reageren maar niet via deze blog. Wil je mijn reactie ontvangen, stuur dan even je mailadres en je naam naar
hebbez@gmail.com dan weet ik ook naar wie ik reageer. Wil je niet reageren, even goede vrienden en desondanks leuk dat je onze reis volgt.

vrijdag 18 november 2011

Temple of Heaven, Pearl Market en....de Chinese Muur

Dinsdagmiddag zijn we met de hele groep per metro naar de Temple of Heaven geweest. Leuke ervaring met de subway te gaan. Het is veilig zeg daar beneden. Bij ons is alles open en kun je vallen of jezelf opzettelijk verwonden, hier niet. Een muur met her en der schuifdeuren en de metro stopt precies bij de schuifdeuren jaja. Eerst gaan de deuren van de metro open en dan de schuifdeuren, ideaal. We hoefden maar 4 haltes te nemen. We moesten onze tas eerst laten screenen en toen een kaartje kopen. Ik maakte een foto van de ticketkiosk...no photos werd mij toegeroepen door de dame die de bag screening deed...hoe not important is zo'n ticketkiosk mensen...gekke Chinezen. Het was eruit voor ik er erg in had. Was even opstandig...solly :-)

Papa Anton met Ke Mei en papa Bouke met Joshua

Roltrappen omhoog zie je vaker dan omlaag dus we hebben wat buggy's getild met elkaar. Ja in de warenhuizen gaan de roltrappen zowel omhoog als omlaag....duh.
Temple of Heaven (Tian Tan), deze tempel staat in een park en was de plaats waar de keizer kwam om te bidden voor een goede oogst. De traditionele, Chinese bouwstijl vind ik prachtig net als de veelkleurige beschilderingen. Ook hier weer een enorm plein. De Temple of Heaven bestaat niet uit simpel een tempel en een plein, nee allerlei bijgebouwen (Altaar van de Hemel, Hal van het Hemelgewelf, Hal van het Oogstoffer) en een grote, brede zeg maar straat die van het ene gebouw naar het andere gebouw loopt. In het midden loopt een bollend pad, dat was de looproute van de keizer, zijn gevolg liep daar buiten. Als je op zijn pad liep, werd je gedood, dat was ten strengste verboden. Als laatste hebben wij een open, ronde stenen cirkel bezocht, bereikbaar via wat trappen. Een bollende steen in het midden en daaromheen 9 stenen en daaromheen weer allemaal stenen. 9 is het keizerlijke getal. Chris vertelde dat de keizer hier kwam om met god te praten. Toen hij dat zei, keken we elkaar aan en zeiden dat wij de God dienen met wie we altijd en overal kunnen praten. Geen offers, geen sacramenten, gewoon praten...Here God...en Hij luistert. Wat een heerlijkheid.



Het park was groot en leuk om doorheen te lopen. Veel pensionada's komen hier naar toe om te dansen, spelletjes te doen, hun waar te verkopen of gewoon te zitten. Niet alleen op je flatje waar je zo wegkwijnt maar eropuit, naar buiten waar meer mensen van jouw leeftijd zijn. Het was er echt een gezellige boel. Heel veel groepjes waren aan het kaarten en een aantal vrouwen verkocht handgemaakte/gehaakte tassen.


Tussendoor nog even een stop voor onze Joshua die een fles moest en toen doorgelopen naar The Pearl Market, net aan de overkant van de Temple of Heaven. The Pearl Market is 3 verdiepingen hoog en telt allemaal kleine standjes die werkelijk van alles verkopen: kleding, koffers, tassen, horloges, souvenirs, schoenen, verrekijkers, heel veel parels, vergrootglazen etc. Hier moet je afdingen en ongeveer 1/3 betalen van hun vraagprijs. We hebben een Chinees pakje voor Joshua gescoord, leuke armbandjes en een hanger met vlindertjes eraan, die is zo leuk. Je wordt gek van de aanprijzingen van al die mensen terwijl je langsloopt maar blik op oneindig en je komt met leuke dingen naar buiten voor weinig geld.

Weer heerlijk gegeten bij de buurman en daarna met Corrie, onze Meiling begeleidster, een laatste cafe macchiato gedronken bij Starbucks met een lekkere chocolate chip cookie erbij. Corrie moest helaas gisteren weer naar huis (duty calls) maar zal ons volgende week dinsdag opwachten bij de slurf op Schiphol! Corrie heeft ons vanaf het begin begeleidt en we hebben het zo leuk gehad met elkaar. Vreselijk gelachen, goede tips gekregen en ze heeft veel ervaringen gedeeld over haar gezin en haar 2 Chinese tienerdochters.

Schiphol, thuis komt dichterbij en dat is ook weer fijn. Je stelt je er op in, als het vertrek in zicht komt, krijg je zin om naar huis te gaan. Zo werkt het althans bij ons. En onze oudste schat is thuis en dat is een extra reden!

Maar eerst nog even een verslag van gisteren: The Great Wall. Het was mistig hier in de stad maar daar was het helder en zonnig, een heerlijke dag voor de Muur. Wat eeb geweldige ervaring om op dat gigantische bouwwerk te zijn geweest, nou ja, een stukje dan. Chris had een taxibusje gehuurd waar we met z'n allen in konden. Eerst nog even langs de Nederlandse ambassade want een echtpaar had wat vertraging opgelopen omdat hun stempels uit de provincie niet goed op alle documenten zichtbaar was. Via spoedprocedure is het nu op tijd klaar. Toen door naar de Wall. Ongeveer 1,5 uur later waren we er. Via een (ski)lift, een eitje, naar boven en van daaruit nog een paar flinke, steile trappen en we waren op de muur. Chris heeft kort wat verteld en toen kregen we 2 uur om op de muur te 'spelen'. Chris bleef bij de buggies. We hebben een stukje gelopen met Joshua maar ver kwamen we niet. Tussendoor was het weer tijd voor een fles, ook uniek, een papfles op de muur van je mammie, hij ging weer helemaal leeg. Ik ben toen terugegaan maar Bouke, de bikkel, ging nog een stukje verder. Dat stukje werd een heel stuk, hij heeft me toch een steil stuk beklommen en daar wappert een Chinese vlag. Hij wilde nog verder maar er stond een bordje met no tourists. Omdat hij geen horloge om had, wist hij niet hoe lang hij nog had en ging toen met de afdaling beginnen, pittiger dan naar boven vertelde hij. Ik ben hem tegemoet gelopen en toen zag ik hem een eind in de verte. Hij kwam enthousiast aan en vond het geweldig dat hij nog zo'n eind heeft kunnen lopen, even alleen... Nu met Joshua op de Muur, we hopen nog eens terug te komen en dan met onze 2 knullen daar te staan.

Terug naar beneden kom je langs souvenierwinkeltjes. Zigzaggend naar beneden prijst iedereen dezelfde t-shirts, tafelkleden etc. aan. Toch hebben we daar ook weer wat spulletjes aangeschaft. Nee, het valt best mee die souveniers....

Ook heerlijk gedroogd fruit (ananas en kiwi) en gesuikerde walnoten met sesam, verrukkelijk. We komen kilo's aan, echt waar, de hele groep trouwens. En dan straks nog de feestmaand, dat wordt wat. De sportschool kan weer op nieuwe leden rekenen vermoed ik :-)

En vandaag, vandaag was een rustdag. Joshua heeft weer last van een kies en daardoor hebben wij niet zo'n goede nacht gehad. Vandaag dus bijgeslapen, boodschappen gedaan en nog wat was weggebracht. En vanavond bij de Pizza Hut gegeten, niet met de groep vandaag, ieder voor zich was het. Joshua eet zo lekker mee tussen de flessen door. En ik ben geslaagd voor een Chinees jasje met pantalon, echt chique. Ik ben klaar voor de kerst. Ik ga ook nog voor een jurk kijken maar de dames hier zijn wat smaller in het midden en van voren :-)

Bouke heeft vanavond voor het eerst Joshua de fles gegeven! Ook heeft hij met papa in bad gezeten en heeft Bouke hem verschoond, ik zeg die hechting gaat prima. Allemaal dingen om dankbaar voor te zijn.

Morgen weer een groepsuitje, naar het Zomerpaleis. We houden jullie op de hoogte. Bedankt voor de tips van die en gene!

Liefs uit Beijing van Saskia en mijn 2 'boldies'.

dinsdag 15 november 2011

Beijing Zoo etc.

Daar zijn we weer. We zijn alweer een paar dagen in Beijing en hebben het goed naar ons zin. Na vrijdagavond aangekomen te zijn, heeft Bouke en 1 ouder van de andere echtparen op zaterdagmorgen na het ontbijt met Chris alle documenten nagekeken en verzameld voor het rondje Beijing (dat Chris voor ons regelt.) Een luierdag was het voor de rest. Chris heeft ons laten zien waar we op loopafstand van het hotel een supermarkt kunnen vinden, een bakker, een wasserette en een apotheek. Om 18.00 uur een paar stappen naast het Novotel heerlijk gegeten. Voor het eerst aan een ronde tafel met zo'n draaischijf, heel gezellig zo met elkaar en onze 4 prachtige kinderen. Elke avond nieuwe gerechten op tafel, het blijft smullen. Daarna nog met een kleine delegatie naar WFJ gelopen en de eerste souvenirs gekocht, er is zoveel leuks. Elke keer iets heb ik me voorgenomen ;-) Achter WFJ ligt de Food Market, echt voor toeristen. Allemaal eettentjes (waar wij vooral niets moeten eten), kraampjes met souvenirs en lampionnen zig zag over de straatjes heen en heel druk en gezellig, zeker 's-avonds. Vind je een stok vlees te gewoontjes probeer je toch een stokje met schorpioentjes, zeepaardjes, kevers, vogelspin (niet op foto gezet brrrrr). Niet alleen Westerlingen griezelen hierbij, ook heel veel Chinezen!

Zondag hebben we uitgeslapen en het ontbijt overgeslagen, we lagen alledrie zo lekker. We zijn naar Beijing Zoo geweest, het eerste uitstapje met ons drietjes. Fris maar met een zonnetje stapten we gewapend met een kaartje van het hotel op zak (met daarop in het Engels en Chinees het verzoek ons naar één van de zoveel bezienswaardigheden te rijden) voor het Novotel in de taxi en via het Plein van de Hemelse Vrede (wederom dicht bij het hotel) en dus langs de groto portretfoto van Mao waren we in half uur bij de dierentuin. Wij kochten een gecombineerd kaartje waardoor we ook het Panda gedeelte konden bezoeken. Daar gingen we voor! Een panda in het echt zien. En dat is hartstikke leuk. Ook al zitten ze met hun rug naar je toe.

Een leuke middag gehad, veel foto's gemaakt en gefilmd. Josh kan lekker stappen hoor en als hij valt, geen huil, gewoon weer gaan staan. Het was een ruim opgezette dierentuin maar niet goed onderhouden en kleine hokken, zeker voor de witte tijger (gaaf zeg), de leeuw en de leeuwin. Maar als ze iets nieuws bouwen zoals een Sea Aquarium is het ongelooflijk mooi, modern, GROOT met een gigaplein ervoor.

Wat opvalt is dat je in een groepje (vader, moeder, grootouders) zo goed als altijd 1 kindje ziet.

Terug naar het hotel moesten we een taxi zien te vinden. 2 wilden ons niet meenemen (of wisten niet waar het Novotel was) maar de 3e nam ons aan boord. Om 16.30 uur terug en om 18.00 uur weer eten met elkaar in hetzelfde restaurant. Aan de ronde tafel naast ons, zaten ook adoptieouders met oudere dochters, volgens mij Noren of Zweden.

Joshua heeft die nacht een hele slechte nacht gehad. Na ons van alles afgevraagd te hebben, gehust en gekust te hebben, kwam Bouke met het idee een fles te geven. Maar die had hij al op. Proberen maar. Die dronk hij in 1 teug leeg en toen viel hij met de fles in slaap en dat hebben we even zo gelaten. Vanaf 21.30 uur tot 01.30 uur hebben we getobd. Ik was kapot want alles wat we probeerden hielp niet. Zo kort ben je dan nog maar bij elkaar. Was het een terugslag in hechting? Nee hoor, de volgende dag (we hebben het ontbijt weer geskipt want we waren total loss) zag Bouke een kies. Acht arm mannetje, wat een pijn heb je gehad toen dat ding doorkwam.

Gisteren heeft hij er geen last meer van gehad en we hebben vannacht allemaal heerlijk geslapen. We hebben wat dvd's meegenomen en gisterenavond hebben we samen Cars 2 zitten kijken op de laptop, wat is die leuk! Gisterenavond heeft een (adoptie)dochter van een van de Meiling-medewerkers met ons meegegeten (zij is bijna klaar met haar 10 maanden stage in China). Wat een mooie Chinese schone. Gisterenmorgen is Bouke wederom met de andere ouders en Chris naar het legalisatiekantoor geweest met de documenten van de notaris uit de provincie. Deze papieren gaan morgen naar de Nederlanse Ambassade en daar wordt ook het visum van Joshua aangevraagd. Dat visum is maandag klaar.

Geniet van de foto's van ons en Joshua en liefs uit Beijing. Laatste foto zijn onze 3 schatten uit China: Joshua, Jesse en Ke Mei

P.S. Vandaag over week week gaan we naar huis! We genieten hier maar ook huis komt weer in zicht en daarmee onze lieve Micha.









vrijdag 11 november 2011

Zai Jian Nanchang...Ni Hao Beijing

Van het binnenland naar de hoofdstad van China...wat een contrast!

Na het ontbijt vanmorgen een laatste wandeling door de straten in de buurt van het hotel. Chris had Joshua's paspoort opgehaald, ready to fly.



Om 12.30 uur werden we opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Vanuit de taxi nog mooie gedeelten van Nanchang gezien en zelfs wat bergen. De vlucht is goed gegaan met onze kleine rakker bij mij op schoot. Een fles tussendoor (helaas geen slaapje erna) en bezig gehouden met van alles. Het was maar 2 uur vliegen. We zijn allemaal veilig aangekomen op Beijing Airport en na elkaar allemaal gefeliciteerd te hebben met onze kinderen zijn we naar het Novotel Peace gereden. Wauw, wat een luxe. Onze kamers liggen allemaal naast elkaar op de 12e verdieping. We hebben nu ook een bad, zalig.

Ons hotel ligt midden in het centrum en op loopafstand van Wangfujing, dé PC van Amsterdam maar dan vele, vele malen luxer en groter. Vanavond waren we laat en daarom snel gemact (is dat een werkwoord?) op de Wangfujing en....geshopt bij Baby Gap! Wanneer komt die nou eens naar Nederland? Net als Victoria's Secret en A&F...die heb ik nog niet gezien maar we hebben nog maar een heel klein stuk gehad. En een auto's! Rolls Royces, Maserati's, Ferrari's, een of andere heel dure, bijzondere BMW (zei Bouke) echt het duurste van het duurste en die zie je niet 1x voorbij komen...

Morgen om 09.00 uur ontbijten met elkaar en dan om 10.30 uur in het hotel wat papieren in orde maken onder de goede leiding van Chris. Voor de rest...we'll see.

Onze oudste gaat morgen naar de aankomst van Sinterklaas samen met mijn ouders en zussen. We hebben hem vanavond via Skype gesproken en gezien. Het gaat zo goed met hem, zijn leventje gaat gewoon door en hij heeft het reuzeleuk bij onze ouders. En elke dag een kadootje, het theeserviesje was een schot in de roos, hij vond het geweldig. Omi zei dat hij dan ook maar echt thee moest gaan inschenken en uitdelen. Een pret dat hij had.

Ik sluit af met foto's van het straatbeeld uit Nanchang en een foto van onze Joshua...die ook in het nieuwe bedje heerlijk ligt te slapen na een melkfles met Bambix