THUIS

We zijn weer thuis! De operatie is goed gegaan en nu thuis herstellen. We zijn sinds woensdagmorgen thuis en het gaat best goed. Woensdag ging supergoed en ik dacht hier dus fluitend doorheen te komen. Nou dat was iets te naief. Gisterenmiddag was Joshua boos, gefrustreerd en had hij pijn. Wilde geen troost, geen knuffel, helemaal niets. Machteloos voelde ik me. Gelukkig kwam Bouke vrij snel thuis. Vastgehouden, gehusd, gezongen, je probeert van alles. Aan onze creatviteit kan het niet liggen :-) Micha is daarom een nachtje bij opa en omi wezen logeren. Joshua heeft een goede nacht gemaakt en vandaag was hij hangerig, beetje zeurend huilen en hij heeft goed zijn flessen gedronken. Mijn gepureerde verse fruitmix, mijn beschuitje met suiker in warme melk (wie kent dat van vroeger, ik vond dat heerlijk) wordt helaas niet gewaardeerd. En ik was er nog wel tevreden over haha. Nu is Micha van slag, ook dat is te begrijpen. Hij gooide zijn yoki om, stampvoeten, stomme zeggen, we hebben echt met hem te doen. Bouke is met hem naar boven gegaan en ze hebben een treinbaan van Thomas gebouwd. Ik heb samen met hem gebadderd en terwijl ik dit tik, is hij net overstuur wakker geworden. Gelukkig zijn we samen om voor onze knullen te zorgen. Als het goed weer is en we komen de nacht redelijk door, hopen we morgen even naar de dierentuin te gaan, even wat leuks en even uit huis. Nu terug naar dinsdag.
Dinsdag moesten we ons om 09.30 uur melden in het Sophia kzkh. Eerst Micha afgezet bij omi voor een gezellig dagje (omi heeft kippen en 2 schattige kuikentjes, konijnen, honden, een gezellige beestenboel) en toen door. Nog een foto gemaakt van z'n mooie bekkie dat niet meer terugkomt.

We werden door een gastvrouw naar de ouderkamer gebracht waar iets later een verpleegkundige ons kwam halen en naar de kamer bracht. Een vierpersoonskamer met een bedje voor Joshua bij het raam met uitzicht op een speelveldje. Volle bak want later op de dag waren alle bedjes bezet door 4 dappere ventjes die allemaal een schisis-operatie hebben ondergaan. De jongste was 10 maanden en onze Joshua de oudste met 18 maanden.

Als eerste de EMLA-zalf (werkt verdovend) op beide handjes gesmeerd en dat werd ingezwagteld met een verbandje...alsof Joshua zo de ring in ging. Vervolgens een ziekenhuisshirtje aan en toen wachten. Elke afdeling heeft naast een ouderkamer ook een speelkamer. Daar zijn we even naar toe gegaan. Wauw, werkelijk alles te vinden voor babies, kinderen en tieners. Op elke speelkamer staan 2 pedagogische medewerkers, een was met een tiener iets aan het verven voor moederdag. Als kinderen te ziek zijn om te komen, bezoeken zij de kinderen bij hun bed. Er is ook een schoollokaal. Wat fijn dat dit allemaal mogelijk is.

Op het laatste moment is toch Bouke mee gegaan naar boven, naar de slaapdokter. Ik kreeg al tranen toen ik achter het bedje aanliep (Joshua gelukkig op Bouke's arm) naar de lift en hem daar gedag kuste. In de ouderkamer heb ik Bouke opgewacht. Ze hebben toch niet geprikt maar hem in slaap gebracht met het kapje. Hij is vrij rustig gaan slapen. Het was 12.00 uur en ondanks de spanning hebben we broodje gegeten in het restaurant. Weer terug in de ouderkamer ben ik slaap gevallen en ik werd wakker toen de verpleegkundige ons kwam halen omdat Joshua klaar was. Het was toen tegen 14.00 uur. Bouke is ook bij het uitslapen geweest omdat ik slaapdronken wakker werd, moest echt even rustig zitten. Wel snel gegaan zo :-)

Op de kamer gewacht en na een minuut of 40 kwam het bedje weer de kamer ingereden met een slapende en gehavende Joshua. Dat koppie, zijn mondje, dat kleine lijfje, mijn kind. Aaien, kusje geven en wachten tot hij wakker werd. Hij had een infuusje in zijn voet (wat is dat opletten zeg als je kind aan een draadje vastzit) en zodra hij wakker werd, mocht ik hem uit bed halen. Zijn lip blauw en opgezwollen. Zijn eigen pyama weer aan en toen maar kijken hoe het zou gaan. Het beste was de eerste nacht niet te drinken en daar had hij ook geen behoefte aan zodat de wond alle rust kreeg. Alle moeders bleven slapen (het leek wel of we op kamp waren) en we kregen een stretcher die naast de bedjes van onze jongens werd gezet. Met het gordijn eromheen hadden we net een echt tentje. Ik kan er zo over schrijven omdat Joshua en de andere jongetjes het zo goed deden, we waren blij en opgelucht dat het achter de rug was en hebben best wat gekletst met elkaar. Feest der herkenning, echt waar, met de (adoptie)ouders van zonen met een schisis. Geen uitleg nodig en geen drempel te nemen. Met de adoptie-ouders hadden we een dubbele klik en toen ik weer eens op mijn praatstoel zat en de vader van alles vertelde, bleek dat hij via via ooit mijn weblog gemaild heeft gekregen. Na een check telefoontje kreeg ik de groeten van onze gezamenlijke kennis. Hoe leuk. 

Hulde voor de verpleegkundigen voor de hulp bij het opzetten van onze veldbedden :-) het advies en de lieve zorg voor onze kindjes. In 24 uur zijn er vier zusters en één broeder voorbij gekomen en allemaal even vriendelijk.

Je stelt je in op weinig slaap maar toch heb ik 5,5 uur aan 1 stuk kunnen slapen, heel niet slecht toch? De kinderen huilden wel eens maar niet lang. Kanjers allemaal. Eenmaal wakker, weer bloeddruk meten, tempen en kijken of Joshua wilde drinken. Eerst duwde hij de appelsap nog weg maar de 2e keer dronk hij zijn fles in 1x leeg. Appelsap vult niet erg (zeker als je vanaf 05.00 uur de dag ervoor niet meer hebt gegeten) dus daarna nog een papfles die er ook helemaal in ging. Ik was zo trots op hem. Het is eigenlijk een open wond en dan toch drinken en eten, ben je dan taai of niet. Om 07.30 uur moesten onze bedden weer opgeruimd zijn en kort daarna kwamen de chirurgen hun rondje doen. Alle ingrepen waaronder de lipsluiting en sluiting van het zachte gehemelte zijn goed gegaan. Over 3 weken op controle bij dezelfde plastisch chirurg, ook de andere knulletjes moeten dan dus dat wordt een reünietje.

Sweethearts from China

 Ontslag is niet leuk behalve uit het ziekenhuis :-) Met een schema en een zakje zetpillen (Diclofenac en Paracetamol) en leefregels na sluiting van het zachte gehemelte pakten we ons boeltje en gingen we richting uitgang. 10.15 uur waren we weer thuis met een lekkere bananabread cake. 

Dag Bjarne, dag Ben Levi, dag Daren, tot over 3 weken en veel beterschap gewenst.

Bedankt voor alle kaarten, sms-jes, online berichten en jullie gebed, de betrokkenheid was/is groot en dat doet ons goed. Can still use the prayers....