We welcome...

We welcome...

zondag 13 mei 2012

Moederdag

Er is in de wereld maar één lief kind, en elke moeder bezit dat ene kind - Chinees gezegde

Bij de moeder begint de wereld - Henriette Roland Holst


Een moederdag met een mooi randje omdat er vanmorgen 2 zonen aan tafel zaten met een lekker ontbijtje en een klein zonnetje erbij, heerlijk. De kadootjes van de kinderen zijn het mooiste, gewoon omdat het (met wat hulp) echt door je kind is gemaakt en daardoor uniek is. Alhoewel, met mijn pre-moederdagkado dat ik dinsdag in het ziekenhuis kreeg van Bouke ben ik ook heeel blij, een witte iPad. Nu nog een roze beschermrand erom en dan is ie helemaal ladylook like. Maar de Duplo app is al gedownload en gespeeld, wat leuk. Dus ook de grote en de kleine boys spelen ermee.

Bij Micha's kadootje zat een kaartje met de tekst Kusjes op een rij, voor mama van mij

Het gedichtje op Joshua's kado is zo schattig:

Ik ben nog veels te klein
om een heel mooi lied te zingen
stil te staan en niet te springen
kus van mijn, kus van mij
want met jou ben ik zo blij!



P.S.1 Joshua slaapt goed gelukkig en elke dag gaat het beter. Vandaag weer gebadderd en hij vond het heerlijk. De eerste echte lach heb ik weer gehad, good to have you back Joshie!

P.S. 2 Tot gisteren kwamen er nog kaarten binnen, heel hartelijk bedankt allemaal. Zelfs kadootjes voor de jongens. 
Ook de berichtje op mijn blog, Marlou, Lotte en Erna, dankjulliewel.

vrijdag 11 mei 2012

THUIS

We zijn weer thuis! De operatie is goed gegaan en nu thuis herstellen. We zijn sinds woensdagmorgen thuis en het gaat best goed. Woensdag ging supergoed en ik dacht hier dus fluitend doorheen te komen. Nou dat was iets te naief. Gisterenmiddag was Joshua boos, gefrustreerd en had hij pijn. Wilde geen troost, geen knuffel, helemaal niets. Machteloos voelde ik me. Gelukkig kwam Bouke vrij snel thuis. Vastgehouden, gehusd, gezongen, je probeert van alles. Aan onze creatviteit kan het niet liggen :-) Micha is daarom een nachtje bij opa en omi wezen logeren. Joshua heeft een goede nacht gemaakt en vandaag was hij hangerig, beetje zeurend huilen en hij heeft goed zijn flessen gedronken. Mijn gepureerde verse fruitmix, mijn beschuitje met suiker in warme melk (wie kent dat van vroeger, ik vond dat heerlijk) wordt helaas niet gewaardeerd. En ik was er nog wel tevreden over haha. Nu is Micha van slag, ook dat is te begrijpen. Hij gooide zijn yoki om, stampvoeten, stomme zeggen, we hebben echt met hem te doen. Bouke is met hem naar boven gegaan en ze hebben een treinbaan van Thomas gebouwd. Ik heb samen met hem gebadderd en terwijl ik dit tik, is hij net overstuur wakker geworden. Gelukkig zijn we samen om voor onze knullen te zorgen. Als het goed weer is en we komen de nacht redelijk door, hopen we morgen even naar de dierentuin te gaan, even wat leuks en even uit huis. Nu terug naar dinsdag.
Dinsdag moesten we ons om 09.30 uur melden in het Sophia kzkh. Eerst Micha afgezet bij omi voor een gezellig dagje (omi heeft kippen en 2 schattige kuikentjes, konijnen, honden, een gezellige beestenboel) en toen door. Nog een foto gemaakt van z'n mooie bekkie dat niet meer terugkomt.

We werden door een gastvrouw naar de ouderkamer gebracht waar iets later een verpleegkundige ons kwam halen en naar de kamer bracht. Een vierpersoonskamer met een bedje voor Joshua bij het raam met uitzicht op een speelveldje. Volle bak want later op de dag waren alle bedjes bezet door 4 dappere ventjes die allemaal een schisis-operatie hebben ondergaan. De jongste was 10 maanden en onze Joshua de oudste met 18 maanden.

Als eerste de EMLA-zalf (werkt verdovend) op beide handjes gesmeerd en dat werd ingezwagteld met een verbandje...alsof Joshua zo de ring in ging. Vervolgens een ziekenhuisshirtje aan en toen wachten. Elke afdeling heeft naast een ouderkamer ook een speelkamer. Daar zijn we even naar toe gegaan. Wauw, werkelijk alles te vinden voor babies, kinderen en tieners. Op elke speelkamer staan 2 pedagogische medewerkers, een was met een tiener iets aan het verven voor moederdag. Als kinderen te ziek zijn om te komen, bezoeken zij de kinderen bij hun bed. Er is ook een schoollokaal. Wat fijn dat dit allemaal mogelijk is.


Op het laatste moment is toch Bouke mee gegaan naar boven, naar de slaapdokter. Ik kreeg al tranen toen ik achter het bedje aanliep (Joshua gelukkig op Bouke's arm) naar de lift en hem daar gedag kuste. In de ouderkamer heb ik Bouke opgewacht. Ze hebben toch niet geprikt maar hem in slaap gebracht met het kapje. Hij is vrij rustig gaan slapen. Het was 12.00 uur en ondanks de spanning hebben we broodje gegeten in het restaurant. Weer terug in de ouderkamer ben ik slaap gevallen en ik werd wakker toen de verpleegkundige ons kwam halen omdat Joshua klaar was. Het was toen tegen 14.00 uur. Bouke is ook bij het uitslapen geweest omdat ik slaapdronken wakker werd, moest echt even rustig zitten. Wel snel gegaan zo :-)


Op de kamer gewacht en na een minuut of 40 kwam het bedje weer de kamer ingereden met een slapende en gehavende Joshua. Dat koppie, zijn mondje, dat kleine lijfje, mijn kind. Aaien, kusje geven en wachten tot hij wakker werd. Hij had een infuusje in zijn voet (wat is dat opletten zeg als je kind aan een draadje vastzit) en zodra hij wakker werd, mocht ik hem uit bed halen. Zijn lip blauw en opgezwollen. Zijn eigen pyama weer aan en toen maar kijken hoe het zou gaan. Het beste was de eerste nacht niet te drinken en daar had hij ook geen behoefte aan zodat de wond alle rust kreeg. Alle moeders bleven slapen (het leek wel of we op kamp waren) en we kregen een stretcher die naast de bedjes van onze jongens werd gezet. Met het gordijn eromheen hadden we net een echt tentje. Ik kan er zo over schrijven omdat Joshua en de andere jongetjes het zo goed deden, we waren blij en opgelucht dat het achter de rug was en hebben best wat gekletst met elkaar. Feest der herkenning, echt waar, met de (adoptie)ouders van zonen met een schisis. Geen uitleg nodig en geen drempel te nemen. Met de adoptie-ouders hadden we een dubbele klik en toen ik weer eens op mijn praatstoel zat en de vader van alles vertelde, bleek dat hij via via ooit mijn weblog gemaild heeft gekregen. Na een check telefoontje kreeg ik de groeten van onze gezamenlijke kennis. Hoe leuk. 

Hulde voor de verpleegkundigen voor de hulp bij het opzetten van onze veldbedden :-) het advies en de lieve zorg voor onze kindjes. In 24 uur zijn er vier zusters en één broeder voorbij gekomen en allemaal even vriendelijk.

Je stelt je in op weinig slaap maar toch heb ik 5,5 uur aan 1 stuk kunnen slapen, heel niet slecht toch? De kinderen huilden wel eens maar niet lang. Kanjers allemaal. Eenmaal wakker, weer bloeddruk meten, tempen en kijken of Joshua wilde drinken. Eerst duwde hij de appelsap nog weg maar de 2e keer dronk hij zijn fles in 1x leeg. Appelsap vult niet erg (zeker als je vanaf 05.00 uur de dag ervoor niet meer hebt gegeten) dus daarna nog een papfles die er ook helemaal in ging. Ik was zo trots op hem. Het is eigenlijk een open wond en dan toch drinken en eten, ben je dan taai of niet. Om 07.30 uur moesten onze bedden weer opgeruimd zijn en kort daarna kwamen de chirurgen hun rondje doen. Alle ingrepen waaronder de lipsluiting en sluiting van het zachte gehemelte zijn goed gegaan. Over 3 weken op controle bij dezelfde plastisch chirurg, ook de andere knulletjes moeten dan dus dat wordt een reünietje.

Sweethearts from China
 Ontslag is niet leuk behalve uit het ziekenhuis :-) Met een schema en een zakje zetpillen (Diclofenac en Paracetamol) en leefregels na sluiting van het zachte gehemelte pakten we ons boeltje en gingen we richting uitgang. 10.15 uur waren we weer thuis met een lekkere bananabread cake. 

Dag Bjarne, dag Ben Levi, dag Daren, tot over 3 weken en veel beterschap gewenst.


Bedankt voor alle kaarten, sms-jes, online berichten en jullie gebed, de betrokkenheid was/is groot en dat doet ons goed. Can still use the prayers....

zondag 6 mei 2012

Operatie Joshua

6 november - 6 mei: 6 maanden Joshua in onze armen, 6 maanden A4.
Cliché maar waar: time flies

Dat gezegd hebbende...deze week wordt een spannende, anders dan anders week. Joshua's operatie staat voor de deur en we gaan dit smoeltje zo missen. We voelen allebei dat we soort van afscheid moeten nemen van dit gezichtje, zijn schisis waar we zo aan gewend zijn, het hoort helemaal bij hem. Het is dat hij er niet mee kan praten maar anders...laat lekker zitten zou ik zeggen. Ok, dat zeg ik, ik heb geen schisis. Joshua kan daar heel anders over denken. Dat weten we nu nog niet.....
We krijgen er soms een brok van in onze keel.


Manlief kwam met het goede idee een fotoshoot te laten doen voor de operatie om zo Joshua mooi in beeld te laten komen met het gezichtje zoals wij hem hebben leren kennen en van hem zijn gaan houden. Voor ons ben je al mooi lieverd maar de dokter gaat het zo ongelooflijk knap maken dat je kan leren praten en dat je kunt leren uit een bekertje te drinken. Hij heeft het uitgelegd maar ik zou het niet meer kunnen navertellen. Als het maar goed gaat. Daar mogen we op vertrouwen. Gelukkig mag ik blijven slapen, pal naast zijn bedje en kan ik naast de operatie overal bij zijn en hem verzorgen. We zijn zo benieuwd hoe hij eruit gaat zien.

De eerste keer voor Joshua en ook de eerste keer voor ons. Nooit in het ziekenhuis geweest (wat een zegen) dus al met al brengt dit toch wat van spanning met zich mee. Ik was een beetje kort voor de kar (sorry lieve Bouke), drukke 2 weken gehad met als afsluiter vandaag een overigens hele fijne gezinsdienst met Kidspraise die ik mocht leiden samen met heerlijke tieners in de band, 2 kinderen in de zang en lieve lui uit ons praiseteam. Nu even niets en voorbereiden op de operatie. Tot gauw!



Lieve Joshua
Je bent een wonder, oh ja
Je bent bijzonder, ja ja
Je bent heel speciaal
Weet je dat o ja, ja ja


Je bent bijzonder, o ja je
Je bent een wonder, ja ja
Je bent een hele grote schat o ja, jaja!

vrijdag 4 mei 2012

Herdenken...dat voel je


Samen met Micha zijn we 2 minuten stil geweest vanavond. Dat was heel bijzonder! Het was nog een race tegen de klok om op tijd voor de tv te zitten na allebei gewerkt te hebben, jongens opgehaald, chinees gegeten, baddersessie en vlag halfstok. Vooraf Micha verteld dat de Koningin zometeen op tv komt en dat alle mensen in Nederland 2 minuten stil zijn. Koningin weet hij nu omdat we net Koninginnedag gevierd hebben. We zijn stil voor alle mensen die er niet meer zijn. Ik vertelde verder dat er een trompet heel mooi gaat spelen en dat we daarna stil moeten zijn totdat de muziek weer speelt en dan gaan we zingen. Ik het 1e couplet van het Wilhelmus zingen tijdens het aankleden en toen nog een keer. Afgestemd op Ned. 2 viel Micha het grote beeld op, daar wilde hij wel een keer heen. Ja, als we eens naar Amsterdam gaan, gaan we ook dat beeld bezoeken. Hoe heet dat? Geen idee schat.

Zodra de Koningin in beeld kwam, hebben we haar even aangewezen en dat is de prins. Zie je al die mensen, die zijn straks ook allemaal stil. Hij zat zo lief bij me op schoot en zat aandachtig luisteren en zei op een gegeven moment 'ik moet een beetje lachen'. Nou schat, lach jij maar even hoor, dat hoort erbij als je iets spannend vindt. Toen speelde de trompet en daarna werden we stil....................

Wat een mooie en waardige herdenking op de Dam. Dit jaar raakte me het intenser dan andere jaren. Heeft het te maken met de commotie rondom het gedicht van die scholier, met de beslissing van gemeente Vorden, met mijn verbondenheid met het Joodse volk, met het feit dat ik zelf moeder ben...misschien van alles wat. Het raakte me wat sommige geïnterviewden, soms onder tranen, vertelden over hun herinnering aan de oorlog. Die Joodse meneer en mevrouw die een krans legden. Zij is als baby bij iemand anders ondergebracht en haar ouders zijn vermoord door het nazi-regime.

De verzetshelden, de oude militairen, zij die hebben geprobeerd Joden te redden, zij die gestreden hebben voor onze vrijheid, niet te vergeten de Britse, Canadese en Amerikaanse soldaten.

Toen klonk het Wilhelmus en hebben we staande meegezongen. Daarna nog de kranslegging gekeken en daarna liet de NOS korte beelden zien van allerlei plaatsen waar de oorlog herdacht werd, indrukwekkend zeg. Als de jongens groter zijn, zou ik daar graag eens naar toe willen gaan. Want Dodenherdenking, stil zijn voor hen die vielen voor onze vrijheid en denken aan al die mensen die om hun ras vermoord zijn, willen wij, nee moeten wij doorgeven aan onze kinderen bij wie de oorlog nog verder van hun af staat.

Ik bracht Micha naar bed, het voorlezen geskipt dit keer maar wel gezongen en gebeden. Ons avondrepertoire bestaat uit 4/5 liedjes (1 lied per avond hoor) maar 'Je hoeft niet bang te zijn' is Micha's favoriet. Hoe toepasselijk de woorden op een avond als deze:

Je hoeft niet bang te zijn
al gaat de storm te keer
leg maar gewoon je hand
in die van onze Heer (en dan geven we elkaar ook een hand)

Je hoeft niet bang te zijn
als oorlog komt of pijn (ik moest een snik onderdrukken)
de Heer zal als een muur
rondom je leven zijn

Je hoeft niet bang te zijn
al gaan de lichtjes uit
God is er en hij blijft
als jij je oogjes sluit (...............)


Hoeveel vaders en moeders hebben in de barakken van concentratiekampen, op onderduikadressen of waar dan ook hun kinderen liefkozend toegezongen, gestreeld, gekust in een zo'n benarde, vaak doodssituatie. Dat kwam zo bij me binnen pfffffff.

Ook nu is het Joodse volk in een benarde situatie. Is het ooit anders geweest? 'Dat nooit meer' hoor je nu. Maar nog steeds willen sommigen het Joodse volk vernietigen. Nooit meer is voor die mensen wanneer lukt het ons wel? Maar ik zie uit naar die dag die straks komen zal als Jezus de Messias terugkomt. Zijn plannen met Israel, het Joodse volk en wij gelovigen uit de heidenen en de wereld zijn niet te keren. Hoe de vijanden van Israel ook woelen, bedenken en strijden, God is trouw en Hij verbreekt geen verbond of belofte aan het Joodse volk (en aan ons) gedaan. En achter die God mag ik mij ook keren.

Dodenherdenking 2012...en 2013 en 2014 etc.



Morgen Bevrijdingsdag. Ik hoop op geïnterviewden met hun mooie verhaal over de bevrijding toen er licht gloorde aan de horizon. Vrij!