2011-2012

De laaste dag van het jaar, dat blijf ik een bijzondere dag vinden. De dag begint als alle andere dagen maar na de middag is het voorbereiden op oudjaarsavond en op het laatste moment is een van ons dan vaak toch nog even in de supermarkt te vinden. Kerst vieren we met familie en oud&nieuw vieren we met vrienden.

December is een maand van terugblikken op het afgelopen jaar maar ook praten over het nieuwe jaar dat morgen begint: 2 kindjes uit Taiwan komen vermoedelijk thuis, het aankomstfeestje en het opdragen van Joshua in januari.

Wat gaat 2012 ons brengen? Wat kan ik in 2012 geven? Heer, help mij om echt op U gericht te zijn, dat mijn leven een klein beetje een weerspiegeling mag zijn van Uw leven. Ik ga zo vaak mank en heb Uw vergeving en leiding nodig, ied're dag. Dank voor Uw bewarende hand over ons allen.

Neem mijn leven, laat het Heer,

Toegewijd zijn aan uw eer.

Maak mijn uren en mijn tijd

Tot uw lof en dienst bereid.

Neem mijn handen, maak ze sterk,

Trouw en vaardig tot uw werk.

Maak dat ik mijn voeten zet

Op de wegen van uw wet.

Neem mijn stem, opdat mijn lied U,

Mijn Koning, hulde biedt.

Maak, o Heer, mijn lippen rein,

Dat zij uw getuigen zijn.

Neem mijn wil en maak hem vrij,

Dat hij U geheiligd zij.

Maak mijn haart tot uwe troon,

Dat uw Heilige Geest er woon’.

2011 begon goed want we mochten naar de SN-intake (Special Need) voor China. Vol spanning reden we naar Zwolle en laat na 00.00 uur waren we weer thuis. Een paar dagen later ontvingen we een verslag met het hele fijne nieuws dat we bemiddelbaar waren voor een kindje met een special need. Een juichmoment! Een paar weken later zaten we bij ons landencontactpersoon voor uitleg over de te verzamelen documenten.

Op 19 februari is neefje Abel geboren, het 3e kindje van mijn zus en zwager. Heel het jaar hebben we weer veel geboorte- en aankomstkaartjes mogen ontvangen.

Rouwrandjes om ons leven

Met Pasen hadden we een heel gezellig weekendje weg met onze ouders en zussen en aanhang, voor het eerst met elkaar weg. En toen kregen we verschrikkelijk nieuws van vrienden dat hun 2e kindje een paar weken voor de uitgerekende datum was overleden. Ook die gebeurtenis passeert in mijn gedachten. Ik ben nog nooit zo verdrietig geweest, heb nog nooit zo gehuild. Nog zie ik mijn vriendin met hem in haar armen en hebben we samen naar hem gekeken, een compleet mensje met alles erop en eraan maar geen kloppend hartje meer... De dagen erna en de intieme begrafenis op een stralend mooie dag. Ze zeggen dat je met groot verdriet de 4 seizoenen door moet, wil je weer een beetje jezelf zijn, wil je het verlies/de ziekte of wat het ook is een plaats gegeven hebben. Echter je bent niet meer wie je was, je bent veranderd door de gebeurtenis, je draagt iets mee dat zo ingrijpend verdrietig is en dan kun je (naar mijn bescheiden mening) niet meer terug naar wie je was en dat is iets wat je moet accepteren. Wat hebben we dan meer dan ooit vrienden nodig. Ik ken hun diepste verdriet niet maar we hebben wel naast ze mogen staan en nog zijn we verbonden en brengt zo'n gebeurtenis je nog dichter bij elkaar. Friends for life. Ja en voor daarna want alle 4 kennen we onze (Zalig)Maker.

Wil jij mijn vriendje zijn van Elly & Rikkert.

Na Pasen volgt Hemelvaartsdag en Pinksteren en hebben we een HEERlijke tijd gehad bij de pinksterconferentie van Opwekking. Bouke was vrijwilliger bij het verkeersteam en draaide best wat shifts maar dienen geeft zoveel terug en het was voor ons allebei gezegend en opbouwend.
Eind mei, op het aankomstfeestje van het zoontje van een vriendin, kregen we van onze contactpersonen te horen dat onze papieren naar China waren verstuurd. Ik weet nog dat ik terug op de fiets (het feestje was vlakbij trust me :-) stil werd en dankbaar was dat we echt weer mochten uitzien naar een kindje.

We hadden totaal niet gerekend (was ons ook verteld namelijk) dat we dit jaar nog een voorstel zouden krijgen maar we hadden een reputatie hoog te houden haha. Op het voorstel van Micha hebben we nog geen 4 weken gewacht (bizar snel) en dat is bij het voorstel van Joshua weer gebeurd. Voor de grap zeggen we het waren vast de foto's. Op donderdag 23 juni net voordat ik tegen Bouke zei ik ga naar bed ging de telefoon. En 5 maanden later op 23 november kwamen we door de douane met onze 2e zoon Joshua Tao. Sinterklaas en kerst, alle dagen van nu af aan en zolang het ons gegeven is met 2 prachtige zonen.

Een gezond en liefdevol 2012 wensen wij jullie van harte toe.

Bouke, Saskia, Micha & Joshua

Christmas Day

Croissantjes jammie

Bijbelverhaal bij het kerstontbijt

So happy together

All dressed up for the newborn King

zus(je) Mirjam, ik, zus(je) Tabita en mam

Kerstgroet

God met ons, bij ons, met ons lot bewogen.

Niet mijlenver, niet torenhoog verheven,

maar in ons hart en levend in ons leven,

ontfermt Hij Zich in vaderlijk meedogen.

God met ons, is dat niet het grootste wonder?

Die grote God ziet op de kleine aarde

ons mensenkind'ren en wil ons aanvaarden;

wil ons vergeven, niemand uitgezonderd

Immanuël, God met ons, zal Hij heten.

Eertijds voorzegd, nu levend in het heden.

Wie Hem aanvaardt, ontvangt de ware vrede

en mag zich immermeer geborgen weten.

Met deze woorden (van Jelly Verwaal) wensen wij onze lezers op het wereldwijde net liefdevolle en gezellige feestdagen toe.

A4: Bouke, Saskia, Micha & Joshua

4 weken thuis: wennen & hechten

Vandaag zijn we 4 weken thuis.

Nieuws van de dag: ik heb ook MRSA en zal net als Joshua een behandeling moeten ondergaan. Deze week verwachten we daar een telefoontje over.

Verder zijn we tussen alle bedrijven door bezig met wennen en hechten. Ons nieuwe gezinsleven krijgt vorm maar we moeten ons wel opnieuw 'zetten' zeg maar. Een nieuw gezinslid is toegevoegd, van 3 naar 4 is een andere 'zetting'. En dat merken we allemaal in meer of mindere mate. Onze nieuwste aanwinst lijkt zich het beste te zetten, te voegen. Een lieve vrolijkerd is het, hij kan zo lekker lachen, heel ondeugend kijken met die prachtige zwarte kijkers en heel de dag eten (wat we natuurlijk niet doen).

Ik geniet nog heerlijk van mijn verlof en mijn dagen zijn..nee worden gevuld door mijn 2 jongens. Op woensdag ben ik alleen met Joshua want dan gaat Micha naar het KDV, dat laten we doorlopen ook al ben ik met verlof, leuk voor Micha en zijn vriendjes daar en leuk voor Joshua die mama dan even alleen heeft. Sinds we thuis zijn, doet Micha geen middagtuk meer maar speelt hij met zijn speelgoed, kleurt hij of kijkt hij Thomas de Trein/Cars/Het Zandkasteel. Dat gaat goed en hij valt 's-avonds zo in slaap. Halverwege de nacht wordt hij huilend wakker en slaapt hij tussen ons in verder. Dat is al zo sinds we terug zijn, zal allemaal met de nieuwe gezinsituatie te maken hebben want het is niet eerder gebeurd. Mijn lieve oudste.

Micha moet het meest wennen. Samen spelen gaat (nog) niet, Micha is zijn speelgoed aan het bewaken en verdedigen en komt zelf (bijna) niet aan spelen toe. Heeft J een auto dan wil M die. Gaat J dan naar de loopfiets, schreeuwt M 'mijn fiets Josh'. M moet mama delen en dat is moeilijk. Nu hij 3 is, horen we ook veel 'neeee ik doen' of 'stomme...knijper' haha. Omdat hij weet dat hij geen stomme mag zeggen tegen ons gaat hij het tegen dingen zeggen. Wel spitsvondig. Stomme is momenteel een triggerwoord voor hem. Ik ben aan het beraden wat we kunnen doen: stomme negeren of blijven reageren en corrigeren. Tips zijn welkom.

Leuk is het om de wat/waarom vragen te horen van je 3-jarige: Wat ben je aan het doen mama? Wat is dat papa?

De broertjes kunnen niet samen spelen maar wel samen op de bank springen (wat niet mag), samen gillen (dat mag even), samen op een loopfiets/eland en samen in bad spetteren. Veel gaat dus wel samen, komt goed. Tijd is het toverwoord en ik moet geduld hebben en flexibel meebewegen.

Thuis zijn vraagt energie, geduld en creativiteit maar ik wil niets liever dan zorgen voor mijn jongens en van ze genieten.

THUIS en op pad

Sorry beste volgers, morgen is bijna 2 weken later geworden. Shame on me. The boys keep me busy :-) Maar ze liggen allebei heerlijk te slapen, de kerstboom is versierd, de keuken is aan kant en dus time for an update!

Waar was ik gebleven? O ja, op naar huis. Met z'n viertjes naar huis gereden, Micha voorin bij papa en ik bij Joshua. Niets slapen, ik kon mijn ogen bijna niet open houden maar daar had de rest geen last van. Om 05.15 uur reden we de straat in en zagen we ons huis, heerlijk om echt thuis te zijn. De vlag hing uit met ballonnen en er brandde een lichtje. Omdat de jongens zo wakker waren, zijn we wakker gebleven. Koffers en tassen uitgeladen en toen kop koffie/thee gedronken, kaarten lezen, post doornemen en Micha en Joshua aan elkaar laten wennen en een rondje door het huis gelopen met elkaar. Om 07.00 uur hebben we ontbeten (thanks to mam voor de boodschappen) en om 09.00 uur zijn we naar bed gegaan. Micha heeft toen tot 12.00 uur getukt en wij 2 uur en tussendoor een fles voor Joshua die ook 'gewoon' in zijn eigen bedje ging slapen! Wauw, wat waren we blij.

De rest van de dag zijn we wakker gebleven en om 19.30 uur lag ik te slapen op de bank, helemaal op. Ook de nachten daarna vroeg naar bed. Echt last van de jetlag, nee, geen van ons, niemand is 's-nachts klaar wakker. Prettig hoor.

Eerste ontbijt samen = A4

Joshua zat nog aan 4 (pap)flessen toen we uit China kwamen maar dat is niet nodig voor zijn leeftijd maar die flessen gaven houvast en zekerheid dat hij dronk (hij wilde in China geen water/sap etc. namelijk). Daar zijn we met paar dagen vanaf gestapt en nu zijn het er nog maar 2; zodra hij wakker wordt en voor hij gaat slapen. Joshua eet alles, echt geweldig: boterhammetje met smeerleverworst, jam, appelstroop, eierkoek, sultana, rijst, spruitjes (echt), fruit, toetjes en vooral alles wat wij eten. Hij laat het zich lekker smaken allemaal en eet beter dan Micha. Hij wil het liefst alles zelf in zijn mond doen maar dat gaat nog niet zo goed dus dat mag aan het eind als hij bijna klaar is. Dan zit alles en iedereen er onder. Wat een heerlijke, lieve, ondeugdende kliederkont:

Het campingbedje heeft 2 weken aan ons voeteneind gestaan maar is niet gebruikt want Joshua slaapt door en in zijn eigen bedje. Wat een heerlijkheid, ik ben iemand die zijn (zeker 8 uur) slaap nodig heeft. Bouke is een geweldige papa en we doen de zorg voor de kinderen ook echt samen. De eerste 4/5 nachten kwam Joshua nog 1x, dan ging ik eruit en met hem in de schommelstoel zitten en Bouke ging eruit en maakte de fles. Fles erin en ik kon hem daarna (meestal) slapend weer terugleggen en kroop ik ook mijn bed weer in. De hechting tussen ons en Joshua en Joshua met ons en het huis, zijn omgeving en zijn broertje gaat echt goed. Hij doet de gebaren mee met Klap eens in je handjes, hij brengt iets naar papa als ik dat vraag en andersom, hij komt naar ons toe als we hem roepen en ook samen dansen en spelen met papa en Micha vindt hij helemaal geweldig. Net als badderen (in het grote bad of de wasbak). Als je vraagt Joshua mag ik een kusje gaat dat prachtige mondje open...

Terug naar de week van de aankomst
Donderdagochtend kwam Bouke's zus met de kinderen op bezoek (die konden helaas niet naar Schiphol komen) en dat ging ook prima met Joshua. Zus Mirjam had een cake met blauw/witte muisjes gebakken dus we hadden iets lekkers bij de thee. Daarna zijn we naar het gemeentehuis gegaan om Joshua aan te geven en in te laten schrijven in de Gemeentelijke Basis Administratie. Hij heeft ondertussen een BurgerServiceNummer (helaas op zijn Chinese naam...toch niet helemaal goed gegaan grrrrr maar Bouke regelt dit verder gelukkig) en staat ook ingeschreven bij de verzekeraar. De aanvraag tot inschrijving in het geboorteregister in Den Haag hebben we ontvangen en moeten we een dezer dagen in gang zetten, dit kan schriftelijk afgehandeld worden.

Op zaterdag de 26e kwam de Sint naar het werk van papa en mama. 's-Morgens is Micha met Bouke weggeweest en 's-middags zijn we met z'n vieren naar mijn werk geweest. Het was superdruk maar het ging zo goed. Veel mensen kwamen feliciteren maar Joshua bleef er rustig onder en toen de Sint er eenmaal was, zaten ze allebei bij papa op de grond en mama maar filmen en foto's maken haha. Ons eerste gezinsuitje en het ging relaxed.

Een week later op 1 december hadden we de adoptiescreening in het Sophia. Omdat de MRSA-uitslag nog niet bekend was, werden we uit voorzorg in de infectiekamer ontvangen compleet met schorten en mond- en haarkapjes. Joshua vond het goed totdat de arts-assistent hem wilde bekijken, hij zette het op een krijsen maar liet zich daarna gelukkig door ons weer troosten. De long- en handfoto (voor leeftijdverificatie) moeten nog genomen worden omdat we het ziekenhuis niet in konden. De bloeduitslagen wachten we nog op. Het is verder prima verlopen, niets ontdekt wat wij nog niet wisten. De kinderarts is dezelfde arts die we ook in het Schisisteam zullen treffen, een prettige eerste ontmoeting. Ook de nurse practitioner van het Schisisteam was aanwezig en een fotograaf voor foto's van zijn gezicht, zijaanzichten en de binnenkant van zijn mond (drama om dat spiegeltje in zijn mondje te krijgen, hij hield zijn kaken stijf op elkaar) maar het is gelukt.

Toen kwam het Sinterklaasweekend met zaterdag het heerlijk avondje bij mijn zus met de hele familie. Campingbedje mee en we zouden kijken hoe het zou gaan. Eerst kadootjes voor de 5 kleinkinderen en toen die op bed lagen (ja ook onze Joshua heeft geslapen!) kwamen de lootjes met gedichten. Wij hadden vrij-af gekregen maar toch had de Sint voorzien. Een ouderwets gezellige Sinterklaasavond was het...met een korte film van onze reis naar China die Bouke had gemaakt. Weer een uitje dat goed verlopen is.

Maandag 5 december moest Micha naar het CB voor de ogentest. Joshua was er ook bij en de kinderarts heeft vast kennisgemaakt. Praatje pot over Micha (hij kon van de 3 blokjes geen bruggetje bouwen zoals zij voordeed maar hij stapelde ze wel kaarsrecht, typisch Micha. Zijn gegevens: 85 cm en 11,3 kilo. Joshua is zo'n 10 cm korter maar weegt maar een kilo minder (laatste info uit China). Micha is klein en mag blij zijn als hij 1.60 m haalt. Ik hoop nog iets meer. Hij is niet zo'n goede eter, ontbijt gaat prima (Brinta) maar brood en avondeten niet zo terwijl Joshua zijn bordjes zo goed als leeg eet. Toen de ogentest, ik moest mijn lach in houden en dat lukte net. Het was een brilletje met een afgeplakt oog. Een piratenbril Micha. Nou toen was het helemaal geweldig en stoer om die bril op te mogen. Thuis de plaatjes geoefend en kon ze aanwijzen en benoemen als ik ze aanwees. De kinderen moeten tot de een na onderste rij alles kunnen zien. Micha had met de een na onderste rij moeite en maar 1 plaatje goed aan beide ogen i.p.v. 3. Of ik nog een keer terug wil komen. Prima joh, moet binnenkort toch weer met Joshua. Maak me er niet druk over en trouwens hoe cool zijn brillen tegenwoordig.

Lachwekkend of niet?

Dinsdag 6 december verjaarde Bouke en nu zijn we weer even even oud. We zijn samen naar de film geweest (Nova Zembla) en checkte regelmatig onze mobiel. We hebben Joshua zelf op bed gelegd en hij heeft al die tijd geslapen en omi zat op de bank met Micha. Heerlijk, wat gaat het toch goed met onze jongste.

Vingerverven voor papa

Die dag kwam ook de dame van het CB langs voor de intake, dezelfde aardige meid als toen bij Micha. Algemeen praatje en info gegeven die ik kon geven. Het belangrijkste is het entschema dat gemaakt moet worden. Als de kinderarts belt met de bloeduitslagen geeft hij ook door welke antistoffen hij al in zijn bloed heeft en kunnen we bepalen welke inentingen hij nog moet krijgen.

Intake Schisisteam

Vorige week werd ik gebeld dat Joshua MRSA-positief getest is. Ook wij hebben ondertussen de kweeks opgestuurd en het is wachten op het resultaat, ergens volgende week verwacht ik. Gisteren hadden we de intake bij het Schisisteam en hebben we in 1 gesprek kennis gemaakt met de plastisch chirurg (die komt als eerste aan bod), de kaakchirug, de KNO-arts en de orthodontist. I.v.m. de MRSA waren we als laatste aan de beurt en zij wederom met schorten en kapjes. Ze hebben Joshua bekeken en in zijn oortjes gekeken (hij moet buisjes zoals veel kinderen met een schisis). We hoopten op een datum voor de 1e operatie maar nu hij de MRSA-bacterie bij zich draagt, gaan we eerst een behandeling doen. De behandeling bestaat uit 1 week behandelen (hoe en wat hoor ik van de kinderarts die ons gaat bellen) en daarna moet hij 6 weken elke week een test doen. Zijn ze alle 6 negatief dan is hij MRSA-vrij. Daar hopen we erg op. Wederom allemaal aardige artsen die ons goed geïnformeerd hebben. Ik sta te kijken van de vriendelijkheid (niet dat ik veel ervaring heb met artsen maar toch) zou het komen omdat het een kinderziekenhuis is? De KNO-arts zorgt dat we een uitnodiging ontvangen voor een gehoortest (buiten het ziekenhuis, komt dat even goed uit i.v.m. de MRSA). We hebben onze eerste stappen in de medische molen gezet en we zijn positief en nuchter.

Mijn vriendin attendeerde mij op een nuttige website: www.mrsa-net.nl